Hoera! Dit is de eerste keer dat ik echt alleen maar enthousiast ben over de medische wetenschap! Tevoren is mijn ervaring alleen, dat het je voor dilemma's plaatst: doorbehandelen of niet, leven onnodig rekken, nieuw leven met toeters en bellen laten maken ja of nee, antidepressiva die je toegediend ziet krijgen bij anderen en je je niet aan de indruk kan onttrekken dat er toch iets van die andere verdwijnt... enzovoort.Maar nu? Oké! Vrijwilliger R., die geen kasplantje wil worden, heeft namelijk te horen gekregen, hoe het nu precies zit met zijn hart. Via onderzoek is men erachter gekomen dat hij een heel klein gaatje in zijn hart heeft. Er is niks aan te doen, maar wel mee te leven. Stel je het voor als een gaatje in je fietsband dat heel langzaam leegloopt. Welnu: bij iets te veel inspanning gaat het hart zó hard pompen, dat het lijkt alsof het uit je lijf spat.
Remedie: 'gewoon' even 30 seconden halverwege de trap wachten en dan pas weer doorlopen. Alles gedoseerd doen. Maar het is geen hartspier die het aan het begeven was, zoals de cardioloog bekende, daar inderdaad bang voor te zijn geweest. En zo leef je anderhalve maand in doodsangst en kun je dankzij de medische wetenschap weer opgelucht adem halen: meten is weten.
Nu weet R. wel, dat hiermee te leven is, maar het neemt niet weg dat hij wel even geregeld heeft, even tussendoor, dat er op papier komt dat hij never-nooit-niet gereanimeerd wil worden. Zijn vrouw weet hier niks vanaf. Want: 'Je moet de vrouw nooit alles vertellen, anders krijg je alleen maar heel veel gezeik aan je kop. Dit is mijn beslissing, klaar uit. Ik heb ook gezegd: gooi me als het voorbij is maar in de groene klikkobak, maar goed als zij dat anders wil, dan respecteer ik dat natuurlijk.Maar kom me niet vertellen dat ik iets moet bedenken hoe ik het dan wil hebben. Is er geen lied dan, of iets anders, wat je wilt, als het zo ver is, vragen ze weleens. Schei uit, man, weg is weg, ik ben daar heel nuchter in.'
Eigenlijk ben ik het met hem eens. Ook ik kan geen behoefte voelen, wat ik wil dat er gezegd, gesproken of gezongen wordt op mijn uitvaart. Wat je dan wilt, is eigenlijk een leuk visitekaartje achterlaten. Mensen mogen zeggen wat ze willen, dan. Zoveel perspectieven, zoveel zinnen, laat maar komen! Misschien kun je dan nog verrast worden, als je van boven, of zo, alles meemaakt en neerkijkt op dat rare, gekke, leven.
