Ik vergeet altijd dat het buitenland zo dichtbij is vanuit mijn woonplaats. Kleve is maar 25 kilometer verder. Vanmiddag heb ik het weer ervaren: buitenland! Alles is er net even anders. Een pond heerlijk geurende aardbeitjes, ongeveer mijn lievelingfruit na de aziatische durian, voor 1,29 euri, of moet ik, oeps! uitkijken voor die enge bacterie?Alhoewel gisteren mijn eigen stad ook even als buitenland voelde. Een grondwerker die al 40 jaar in het Groen werkte, de groenvoorziening dus, vertelde dat er ongeveer 300 verslaafden in de struiken leefden. Dan harkten ze ergens in den ochtendstond, denk je dat er een stuk plastic ligt, woont er een mens onder. Ook de ratten, daarvan wemelt het, elk rioolopening, daar springen ze uit, ze knagen gaten in muren en als je een oud zakje friet op het pad gooit in het Valkhofpark, dan komt er eerst één rat snuffelen en vervolgens komen ze van alle kanten toestromen: ze kijken je aan vanaf de muurtjes met hun pootjes omhoog.
Pas zat ik er in het zonnetje tegen het héle grote kunstkonijn dat er tijdelijk staat en ik vond het er al een beetje raar ruiken, nee het was net geen hondenpoepgeur... kan ik nog blij zijn net niet door de ratten besnuffeld te zijn.
Och, de tijden waren zo veranderd, vond deze grondwerker. Vroeger was er in de stad, één zwerver die herman heette, een echte zwerver die woonde in een parkje en elke dag kreeg hij te eten van een buurtbewoner: hier herman, ik heb nog spagetti Bolognaise over. Zo kwam herman aan zijn trekken.
Maar nu: iedereen gestresst, hoe vaak hij niet bijna al werkend aangereden was en opzij heeft moeten springen en zwervers die heb je niet meer, dat zijn verslaafden geworden. Eén jongen uit het PCN, de psychiatriche afdeling heeft hij kunnen helpen. Die kwam stage lopen en die heeft hij meteen gezegd wat wel kon en wat niet: Luister je niet, dan ga je maar terug en kom je nooit aan een gewone baan, zei hij steeds. De begeleider zei: Zo, jij durft! Maar die jongen heeft nu een betaalde baan en is elke keer weer blij om hem te zien.
Dat is het enige dat helpt, volgens deze grondwerker: Je moet ze eerst strak houden en dan kunnen ze de wereld weer ruimer zien. Met andere woorden: je moet eerst je eigen grenzen kennen om het andere toe te kunnen laten. Eerst moet er een binnenland zijn, om te kunnen genieten van een buitenland: volgens mij is dat in alle opzichten een universele wet.
