Zonder dit is er niets: Sine qua non, zo heette de 'voorstelling' van theatergroep de Lunatics in samenwerking met de Amerikaanse groep Out of Hand, met op Oerol drie gastacteurs uit Indonesië, mogelijk gemaakt door het Hivos. 'Voorstelling' tussen haakjes: want er was geen podium, je werd nergens mee vermaakt: het publiek zelf was de hoofdrolspeler. Iedereen, 200 mensen, kreeg een koptelefoon op en daaruit sprak een meisjesstem je toe: 'Hallo, ik ben Molly, ga je met me mee? Let op jezelf en let op de groep.'Molly blijkt een meisje te zijn dat elke dag een lange tocht moet maken naar een bron, om water te halen. Daar is ze een groot deel van de dag mee bezig, ze moet wel, want, zonder dit is er niks, zonder water, geen leven. Vanaf het strand, waar het publiek met elkaar kleine cirkels en grote vormden, naar de zee renden, allemaal tegelijk, liep men uiteindelijk in een lange rij achter elkaar de duinen in, helemaal tot in het bos.
Onderweg 'kreeg' je een lege jerrycan, die je op je hoofd kon vervoeren en soms mocht je niet tegelijkertijd wandelen met de jerrycan in de hand, waardoor het noodzakelijk was om alle jerrycans doortegeven, een lange rode sliert dwars door de duinen, waar de laatste heel hard naar voren moest lopen, om de jerrycan die daar was aangekomen, weer door te kunnen geven.
Molly sprak niet meer, want de mp3-spelers haperden door de regen en dat was jammer omdat het spel van de verbeelding daardoor werd overgenomen door een van de theatermakers en in plaats van stilte en Molly was daar een raspende stem, die namens Molly, als bij de scouting, je de opdrachten gaf.
Maar de beelden en handelingen spraken al boekdelen: een Indonesische jongen in het zwart die midden op de bospad een grote cirkel in het zand schreef, met een bordje: volg! Drie loodzware wichelroedes die versleept moesten worden en gedragen, en vlak daarvoor de uitnodiging, wie zich de voeten wilde laten wassen. Met intense aandacht en zorg, wasten drie Indonesiërs met zand, de voeten van sommigen.
Ik dacht meteen: Nou ik niet!, ik ga niet dragen! en toen schoot het door me heen, dat dit de exacte enscenering is van de kruisweg, waarvan verteld wordt dat de mensen erom heen niet van zins waren, om het kruis te dragen. O. Water dat gezocht werd en in het Johannesevangelie staat: stromen van levend water zullen in u vloeien.
Dat is precies wat er gebeurde bij de plek van aankomst. De drie wichelroedes werden ineen gezet, drie waterpompen in de uithoeken geplaatst, ook die moesten mee op die lange tocht, en toen spoot het water als drie fonteinen uit de grond. De wichelroedes tesamen vormden nu een ophangsysteem voor een hele grote pan met thee, er stonden mokken in een kring, Molly nodigt je uit om samen thee te drinken en een van de Indonesiërs met vriendelijke, vurige ogen en een witte doek over zijn arm geslagen, boog voor mij en schiep voor mij de thee uit de ketel en kwam het brengen.
Er was water, er was vuur: Sluit je ogen, daal af in je hart, open ze weer ... vroeg Molly aan het begin van de tocht: Je bent niet alleen: Sine qua non.
