De eerste avond op OEROL, net nadat ik mijn tentje had opgezet, was het meteen raak. Iemand, die er ook al jaren komt, tipte me dat er een try-out was van de Peking Opera, die ook op het eiland was neergestreken. Dus anderhalf uur later zat ik in deze voorstelling. Het is heel erg de moeite waard, deze week treden ze nog op in Carré in Amsterdam.Prachtige kostuums, mime, dans, acrobatiek, alles bijeen in episodes van verhaaltjes die in een reeks staan van één groot verhaal, maar dus ook los te volgen zijn. Eentje ging over een boeddhistische non, die het klooster uitgaat en haar geliefde wil volgen. Ze komt bij een rivier die ze alleen kan oversteken op een veerbootje, bestuurd door een oude bootsman.
De interactie tussen beide, is zo, dat emoties als komisch, ongeduld, speelsheid en plotselinge felheid steeds afwisselend en toch in balans te berde komen. De bootsman plaagt haar, door de oversteek te vertragen, de non oefent zich in geduld en zachte overredingskracht. Heel mooi, hoe zonder enig attribuut je ze schommelend in het bootje ziet, wankelend in het vinden van evenwicht tussen stilstand en vaart. Héél Chinees, vind ik dat, deze architectuur van het emotionele leven; snel wisselend, van alles tegelijk en door elkaar heen.
En dan kom je de grote circustent uit na even helemaal in een andere wereld ondergedompeld te zijn en kijk je naar die oerhollandse dijk met het groene weiland en het wad in de verte en dan denk je: dit is OEROL; overal lopen alle betekenislagen door elkaar heen, zo is je geest Oerol, dat wil zeggen: Overal.
