Meer dan verder dan halverwege weg, was er dan eindelijk de reuring bij een boerderij. Een aantal dames zong met de kerstmutsjes al op, een mooi liedje van Lennart Nijgh; over de liefde ofzo, ik weet het niet meer precies. Het doet er even ook niet toe. Over de liefde weet je tenslotte ook helemaal niks, alleen maar leven en laten leven.
Na de zangdames kwam een echt achterhoekse volksdansgroep in klederdracht, alsof het zó net allemaal genaaid was, gestreken, alles in plooi op die rimpelige gezichten, sommige met rode konen van de inspanning. Op de deel, waar vroeger ook het feest was en waar er werd gedansd.Nu: twee accordions en daar kwam ie dan:
De wiefen werden op en neer gegooid, in de armen van de ene en dan weer naar de andere. Weggegooid, weggeduwd en dan weer terug in de armen waar ze vandaan kwam. Zo'n dans...dat is psychologisch gezien vast een afspiegeling hoe dat er aan toe kan gaan. In kleine dorpjes in de Achterhoek, allemaal op elkaars lip, in de grote metropool, van het ene naar het andere, op het internet 'liken' en weer weg werpen.
Wat een gedoe allemaal. Ik kan er met mijn verstand vaak helemaal niet bij, wat er zich allemaal in de hoofden en breinen van mensen afspeelt. Ik zat met T. in café BliXem, zo'n sympathieke plek, gedeeltelijk gerund door geestelijk gehandicapten: ja, die... wél en die niet, die is 'gewoon', zo zeiden we. En wat zie je dan? De dubbele bodems, het scherpere bewustzijn, het drie stappen verder kunnen kijken, dan het simpele gebaar en de handeling, wellicht.
Wie z'n wief zomaar weggooit is ofwel heel wreed, ofwel onverschillig, ofwel bestormt door zoveel emoties, gedachtenkronkelingen enzovoort, dat je het simpel wilt houden en dus het wief weggooit. Heel misschien zit daaronder de naiviteit van dat wat je in de gezichten ziet van sommig personeel in BliXem, dat ook samengevat kan worden met één woord: onschuld.
