Ik beken: ook ik heb soms last van kokervisie. Deze 'bekentenis' is natuurlijk heel hoogmoedig, want daarmee zeg ik impliciet dat ik van mezelf vind dat ik daar géén last van heb. Enfin. Wat wil het geval: in het klooster was een vrijwilligersmiddag aangekondigd en daarvoor kreeg ik ook een uitnodiging. Voor het eerst. In het kielzog van het gedoe over 5 euro vragen per keer, bij wijze van entree in het klooster, vond ik de status van 'vrijwilliger' in ene keer ook in dat economische plaatje passen.
Ik wilde niet de naam van 'vrijwilliger', ik wilde niet in dat plaatje, ik meldde dat allemaal aan M. de abdis en die reageerde alleen maar met: Voel je vrij om te komen, het is geen verplichting, hoor. Nou ja, ik kon, 's avonds was daaropvolgend toch leesgroep.
En nu bleek het een verrassingsmiddag, waar twee 'Zwarte' Pieten binnenkwamen, elk met aan een voet een grote Pluto-pantoffel, met een hark tussen hen in en daaraan gehangen, zakjes van stof en daarin een cadeautje: een houten sterretje uit Bethlehem met een waxinelichtje daarin: voor de sterren in het klooster... Na de Vespers ging de bel en toen was daar een heerlijk buffetje: warme broodjes, zelfgebakken hapjes en een vruchtenpunch met aardbeienlikeur na.
Ik kende alle vrijwilligers en die zijn allemaal op een dagdeel portierster en de ene doet onderwijl nog een aantal 'klusjes' zoals kaas snijden, extra dingetjes schoonmaken, een ander legt de mappen klaar voor de hele week in de kapel en weer anderen komen met een laptop of een boek en komen niet uit het portierskamertje, behalve dan voor koffie en thee. En o ja, allen dekken de tafel, ofwel voor de middag ofwel voor de avond, zo vertelde zuster M. me, 'Het is echt een verlichting voor ons, want eigenlijk ben ik de hele dag druk bezig, dat zit ook wel in mijn aard, maar ook bidden vraagt inspanning'. 'Ben je Mirjam aan het bijpraten?' vroeg zuster H.
Bij de punch zei M. dat ze het leuk vond om langer met mij gepraat te hebben. Zo kan dat gaan: in al die jaren dat ik er nu kom, heb ik nog nooit een gesprek met haar gehad. M. is gastenzuster en al haar 'praatenergie' gaat daar naar toe. Maar het schept een band: wel al jarenlang glimlachen naar elkaar, elkaar even in de ogen kijken en zij is een van de twee zusters die na de vespers ook vaak nog langer in de stilte blijft zitten.
