Als iedereen slaapt, Komako Sakai |
'Vraag hem hoe lang ik nog moet wachten, ik ben het wachten beu, wanneer ik eindelijk eens verlicht zal worden. Ik baal ervan, ik ben het moe, om steeds maar met die mantra bezig te moeten zijn.'Oké, zei Narada, ik zal het vragen. Onderweg naar de hemel zag hij een jongeman dansen. Hij vroeg aan hem of hij ook voor hem moest vragen, wanneer deze verlicht werd. maar de jongeman reageerde niet eens, hij ging helemaal op in zijn dans.
Narada kwam terug met de antwoorden. De oude man moest nog drie levens wachten en die baalde daar zo van en vond het zo onrechtvaardig omdat hij al zijn hele leven zijn best had gedaan.Hij gaf de moed op. Het antwoord voor de jongeman was, dat het nog zoveel levens zou duren als alle bladeren aan de boom waaronder hij dansde. O, zei hij, en begon nog intenser te dansen. 'Dan is het moment niet ver weg meer, dan ben ik er bijna, kijk maar eens hoeveel bomen er wel niet op de aarde zijn!'En toen werd ie verlicht.
Na lezing hiervan zag ik een recensie van een prentenboek: Als iedereen slaapt, van de Japanse Komako Sakai. Mooie tekeningen die meteen aan iets van mij raken: in de kleuren grijs, blauwig, wit, het peutertje met zwarte haren heeft een pyamabroekje aan, blauw met rode streepjes. Een zwarte kat vergezelt haar op haar nachtavonturen. Als iedereen slaapt staat ze op, wandelt de trap af, kijkt naar de volle maan, doet een plas op de wc, de poes weerspiegelt haar stemming.
Dat is verlichting, zo dacht ik. Dansen als die jongeman, aanwezig in het moment, niet willen controleren, rekenen of bewerkstelligen. Wie zelfvergeten, gewoon plezier heeft, met het hart aanwezig is in al wat ze doet,opgaan in gewone dingen, die is er. Zoals dat peutertje in het prentenboek. Met het hart aanwezig zijn, dat is het grootste avontuur.