Aan de buitenkant kun je toch helemaal niet zien, wat er van binnen zit. Dan lijkt het met een vrijwilliger in het wijkcentrum weer de goede kant op te gaan, dat ze weer opkrabbelt, en dan is dat niet zo. Dat had ze zelf ook niet verwacht. Wat er in mensen broeit, woelt, strijdt... Je ziet niks aan de buitenkant. Iedereen lijkt vrolijk op een terras te zitten in de zon, aan het flaneren door een groen, bloeiend park achter mijn huis... maar wat gebeurd daar allemaal achter de schermen?
De rozerode tulpen groeien nog door en lijken nu op kleine ballonnen in de wind. Andere, ook geplante bollen, zijn klein gebleven of tonen niet meer dan wat groen tulpenblad. Ook hier geldt hetzelfde motto: je kunt aan de buitenkant niet zien wat er in potentie wel of niet aanwezig is.
Dit blijkt nu en is het resultaat van een welbewust experiment dat ik in de herfst uitzette: ik kocht twee tulpenbollenzakjes tegelijkertijd, die te samen zusterlijk in het schap lagen. Ik bewaarde de buitenkant en heb ze tegelijk geplant. Uit het ene zakje komt al dat prachtige en uit het andere zakje is niks gekomen. Ze waren niet in een tuindersbedrijf gekocht. Oude bollen van jaren her, die doen het niet meer. Dus bij de Action of bij Appie kom je dan in een grabbelton: oud en nieuw door elkaar, je kunt geluk hebben of niet, zou de conclusie kunnen zijn.
Maar ja, potverdorie, zo is het dus met het leven zelf. Het is een grabbelton. Mensen hebben totaal niet dezelfde startposities en potenties. Er is geen tuindersbedrijf die de goede en de slechte uitselecteert. Wat kun je daar nou aan doen? Niks dus. Alleen maar alles proberen en gedaan hebben, om het goed te krijgen: dat kun je als het om menselijke contacten, communicatie en verbinding gaat. Als dat dan niet lukt, gewoon maar loslaten...
Het mooist is het en wellicht ook het enige wat écht is, is als het in het hier-en-nu er zomaar, zonder veel na te denken spontaan is. Dan hoef je niet te denken aan binnen-en buitenkant. Contact en communicatie dat meteen werkt. Zoals de buurvrouw die me vertelde dat er achter de katholieke lagere school, in het bosje erachter, het daar blauw-paars stond van de blauwe druifjes en ze daar haar hele huis mee vol had gezet.
Gisteren haalde ik er voor de tweede keer 12 blauwe druifjes: voor elke maand van het jaar eén. De twaalf eerste had ik in de kapel gezet bij de meditatie. En deze direct in een vaasje op tafel. Twaalf blauwe druifjes als symbool voor hoop en verlangen, dat binnen en buitenkant toch ook één kunnen worden, het leven kan bloeien.