WDR, legpuzzels, & Shirley Horn en Lambert

Afgelopen week ben ik als vanzelf in mijn avond-winterstand gegleden. En dat terwijl dit weekend pas de wintertijd wordt ingesteld. Ik zette mijn ouderwetse radio-cassetterecorder met zo'n uitschuif-antennetje weer aan en kwam als vanzelf weer op WDR, de klassieke cultuurzender. Wat een prettig sfeertje, waar je ook nog eens wat opsteekt. De vrouwen en mannenstemmen kabbelen voort en kondigen heel uitgebreid met allerlei weetjes eromheen de muziek aan.

Ze larderen dat met gedichten die ze erbij voorlezen, of literatuur of vertellen een leuke anecdote over de componist, de uitvoerenden en ze gaan moeiteloos door de eeuwen heen, van de 15 e eeuw, naar de 19 eeuw, van Mozart  en Bach, naar de muziek van de hemels sferen in de Oude Muziek. En dan komt in ene keer ook binnen hoe rijk en groots de Duitse cultuur is. Al die componisten, filosofen, al die deelgebieden waar ze woonden, met de subcultuurtjes en landsaard aldaar, werelden worden geopend. En ook:de Europeesche cultuur en dat Nederland op muziekgebied nauwelijks een rol daarin had.

Dus dan luister je ineens écht. Je gaat er niet nog een boek bij lezen. En zo, als vanzelf schoof ik mijn legpuzzels weer van onder de bank tevoorschijn. Oké, toch weer even naar dat blauwe kleedje van Maria op de Annunciatie van Fra Angelico, die ik op het einde van de winter vorig jaar verbannen had naar: 'onlegbaar'. Welgeteld  één stukje legde ik met pijn en moeite weer aan, Nee, dan liever de half afgemaakte puzzel van Venetië, lekker leggen was dat weer:  een achteraf kanaaltje tussen de huizen met wat mensen in vijftiger jaren kleding op een bruggetje. De milde aardse kleuren van de huizen zijn nog exact zo, heden ten dage.

Toen was het concert-avond op de WDR en klonk daar ineens een voor mij nieuwe stem van de jazz-zangeres Shirley Horn. Geboren in 1934, gestorven in 2005. Wat mooi, melancholiek, traag, intens en meeslepend. "Muziek tussen de stiltes in", zei de commentator tussendoor heel treffend. Veelal zong ze met een trio, maar ook met Toots Thielemans, die optreden met haar tot de hoogtepunten in zijn carrière beschouwde. Liederen van de cd You won't forget me kwamen erg bij me binnen. En het lied waarmee het eindigde en dat haar lijflied is geworden: Here's to life.

PS: Ook op WDR ontdekt: De Duitse pianist Lambert, die met een dierenmasker optreedt. Op YouTube blijken grappige filmpjes te zijn ( Boy-Little Numbers, Fagerhult, Chamber) waar hij op een onzichtbare piano in de natuur speelt. Er gaan speculaties dat het Nils Frahm is, aan wie ik ook wel eens een blogje heb gewijd. Ik vermoed dat dit zo is.