Zo elke mens

Gisteren zo'n fijne herfstige dag, zodat ik rustig binnen kon blijven en het huis 'winterklaar' kon maken. Het komt erop neer, dat mijn huis ronduit een soort van onbewoond hol wordt in de lente en zomer. Ik pak er dingen uit en leg er andere weer neer en leef dan vooral buiten. Tijd om orde op zaken te stellen. Ook wel omdat binnenkort de Boekenclub bij mij komt eten, dus de lange tafel moest vrij gemaakt worden van alle spullen erop.

Verder kan ik dan ook ineens in kieren en verborgen hoeken in kasten kijken. Wat kan er allemaal worden weggegooid? En dan blijf ik ook hangen bij dingen die me weer voor de ogen komen. Kaartjes van iemand van lang geleden, die ik nu niet meer zie, oude brieven van vriendin W. uit Nieuw Zeeland, waarin ze mijmert over het emigrant zijn, alweer 10 jaar geleden...Wat gaat de tijd toch snel. En ik zocht in mijn gedichtenbundels naar een gedicht van een vrouw die me werkelijk ooit geinspireerd heeft, voor de Boekenclub.

Dan kom ik niet uit bij M. Vasalis of Ida Gerhardt of Elly de Waard. Van hen was het hun gehele oeuvre dat me aansprak. Ik vond een gedicht van Ellen Warmond, dat ik, bijna voorspellend kon lezen: Ik ken het dus net niet echt uit mijn hoofd.  Gelezen op het einde van mijn middelbare school en nog steeds, zoveel later, kan ik het van harte beamen: Ik maak van de mens een 'zij'. 

Zo elke mens
Zo elke mens als deze mens,
als ik,
die liefde tekent op een
eeuwigdurende kalender
en daarop telt de dagen dat zij
mens was
dat zij bestond als
bewoonde huid
waarop de adem stralende
verhalen schreef voor later.

Dagen, dat alle mensen - ook
de slechtste
ogen hadden, zeggen konden:
zie mij, dit ben ik: kiem en
kruid, een jong
voorjaar in een oud land
van belofte
en dat zij konden ruizen als
een boomkruin.

Dagen, dat alle mensen
luisterden naar wat
binnen in hun diepste vliezen
toch hun opdracht was:
geboren worden, vuur maken,
het wiel uitvinden,
goden verzinnen en de taal
ontdekken
waarin de woorden mens en
liefde synoniem zijn.