Nichtje L viert haar 14e verjaardag later op de middag met de familie, maar die moeten allemaal in de loop van de avond weer vertrekken, want dan komt er een van haar vriendengroepjes, twee jongens en drie meisjes, en die gaan met luchtbedden en al de benedenverdieping confisqueren. Zusje en zwager moeten naar boven en het is niet de bedoeling dat ze hun gezicht nog laten zien. Als er iets is, kun je me bellen! Dat deed de vader van R. ook: om half drie 's nachts: dat het nu toch echt wel wat zachter moest.
Ook van vriendin P. vernam ik al eerder dat de vriendjes van mijn oude oppaskinderen gewoonweg, languit op de bank gaan liggen en dat het elke keer weer een verrassing is met wie ze de Kerst viert. En dat het zo raar is, dat je je elke keer weer instelt dat dít dus misschien degene is met wie je nog jaren voort moet. Familie kies je niet, zowel je eigen kinderen zijn een verrassing, en dan daar achteraan, ook de aanhang.
Vroeger bleef mijn eerste vriendje ook tot diep in de nacht op mijn kamer, toen ik nog thuis woonde. Maar dat die zou blijven slapen: je dacht niet eens aan die mogelijkheid. De Kerst die ik bij verschillende would-be schoonfamilies heb doorgebracht, was toch écht op bezoek gaan, in je mooiste kleding en dan helpen met het bereiden van een garnalencocktail of, bij de streng gereformeerden, waar er geen speciaal kerstdiner was en mandarijnen een tractatie met de Kerst waren, vooral nette conversatie voeren. Even tussendoor weg, de hond uit laten om letterlijk en figuurlijk, lucht te happen. Op de bank gaan liggen, onmogelijk!
Wat doe je dan met zo'n groepje de halve nacht met elkaar? Vast geen kussengevecht. Ik vermoed dat de wereld zich, daar tussen de banken, op de grond, nog vele malen meer vergroot: ieder neemt vast de eigen iPad mee. En dan surfen, spelletjes doen, filmpjes bekijken. Iets in mij zou nu wel jong willen zijn. Kijken hoe ik was geweest, als ik de jeugd van tegenwoordig was.
