In het weekend heb ik op een andere manier de herfst verwelkomt: Bij Fort Vechten, alwaar er een evenement was van mensen die met hout bezig zijn. Meubelmakers, kunstprojecten, lampen, piepkleine ladenkastjes uit één stuk boomstam. 'Mensen met hout', een apart slag, vonden M. en ik. Eigenheimers. Stevig in de schoenen. Een soort van grote hobbits, heel toepasselijk daar in de tunnels en kelders van het fort, dat een deel van de oude waterlinie is. In ene keer een heel apart eigen slag volk voor je neus, het viel ons meteen op.
Ja, we voelden ons wel thuis bij hun. Na binnenkomst hadden we zin in koffie. Nou ja, wat leuk, het stond als het ware klaar op een trolley. Heel simpel in thermoskannen en papieren bekertjes. Wat een grappig welkom! Het paste zo in de sfeer, wisselden we uit. Toen kwam er een mevrouw. Dat het niet voor de bezoekers was, maar voor de exposanten! Daar zaten we dan met ons gesamenlijk vanzelfsprekend perspectief: Het was zo leuk, maar niet voor ons, maar we mochten de koffie toch houden.
Er kwam een vrouw voor me staan. Ze keek me doordringend aan: Wat ziet U er mooi uit! Nou, bedankt, zei ik. Je kijkt naar anderen, maar anderen ook naar jou. Dus ik keek even naar mezelf: Dat gebreide vest met grote aardbeien erop, groen in natuurtinten. Mijn grote Australische boots. Mijn strakke bruine broek met vogeltjesopdruk. Mijn gebloemde hoedje met veren erop. Jeetje. Ben je zowaar ook zo'n 'mens van het hout' geworden.
