Laat alsjeblieft het gewone leven zo veel mogelijk haar gang weer gaan! Niet uit disrespect voor de slachtoffers, maar om een duidelijk signaal naar IS uit te zenden: jullie krijgen mensen zo gek om zichzelf op te offeren, maar dat heeft geen enkele zin: jullie beoogde signaal van shock en oorlog negeren we, we gaan rouwen om de doden, maar we vieren tegelijk ook het leven.
Want het leven gaat overal ook echt door: in Nijmegen kwamen er de volgende dag uit het station stromen hardlopers voor de Zevenheuvelenloop, die in regen en wind plaatsvond. Op Facebook kon je ondertussen je profielfoto veranderen, door er de Franse vlag doorheen te laten lopen. In de hoofdsteden over de hele westerse wereld werd het eye-catcher gebouw verlicht in de kleuren van Franse vlag. Ik snap echt niet wat de bedoeling daarvan is. Hoeveel soorten slachtoffers zijn er niet, over dezelfde hele wereld, door het geweld dat de ene groep de andere aandoet?
Het is de shock dat het jezelf zou kunnen gebeuren. Overal waar groepen mensen samen komen in dat wat het gewone leven lijkt: in cafeetjes, bij een sportwedstrijd, een theater, waar muziekoptredens zijn. Overal waar jij en ik zich kostelijk amuseren, zich verpozen, elkaar ontmoeten. Ja, het leven is kwetsbaar. Op allerlei manieren en wijzen. Door natuurgeweld, een dodelijke ziekte, verdrinken in zee, bommen en granaten die uit de lucht neer regenen, een aantal mensen die zich weten te organiseren om zich te vermommen en zich tussen anderen te begeven als levende, bewegende bommen.
Ik heb dit weekend een boompje afgezaagd met een kleine handzaag. Dat geeft voldoening. Een beetje arbeid in de novemberzon en ineens heb ik weer de wijde lucht boven me op mijn terrasje. Je verandert de zichtbare werkelijkheid met één daad. Die avond zouden een aantal mensen ook zo denken in de vierkante centimeters van hun brein: God zal me belonen. Ik strijd tegen het kwaad van het Westen. Ik ben een boodschapper van God en zo meteen ben ik in het paradijs.
De dag erop liep ik door de bossen van Beek, door de Elysese Velden, naar Huis Wylerberg, een prachtig expressionistisch gebouw uit 1921-1924 In de muziekzaal met uitzicht op de bossen en de Ooijpolder in de verte, was daar een concert van Ensemble Joyeux: barokmuziek met een klavecimbel, een blokfluit, een viool en een viola da gamba. Over het Franse Hof ten tijde van Lodewijk de 14e. De strijd van Franse en Italiaanse componisten en hoe die subtiel werd uitgevochten middels elkaar opeenvolgende en naar elkaar verwijzende composities.
Overal strijd dus. En overal vrede? Of ook wel: leven is een mengelmoes van beide. In het Wijkcentrum vertelt L. dat ze dit weekend naar een begrafenis is geweest. In een kroeg. Eerst waren er een paar toespraakjes, toen kwamen de bitterballen en de hapjes, pullen bier werden uitgedeeld.Het werd een soort bruiloftje. Raar? Zo raar als het leven zelve nu eenmaal is.
Op de achtergrond van de vier musici en in de muziekzaal rondom hing grafiek van Caroline Koenders (1961): Mezzotint, zwarte kunst waar van zwart naar wit, van donker naar licht gewerkt word: heel arbeidsintensief schuurt ze een koperen plaat ruw, hoe ruwer, hoe zwarter,daar vloeit straks de inkt in en wat glad is, blijft licht. Wat ze eerst ruw maakt, kan ze ook weer glad maken.Er ontstaan mezzo-tinten: halftonen, een geheimzinnig schemergebied. Ze tilt uit het donker, het licht.
