dat het licht in mij
haar eigen gang gaat
door mist en nevel heen
klaart de dag.
Dat waren mijn woorden voor de ochtendmeditatie. Ingegeven door de mist die gisteren tot vroeg in de middag hing en die het zicht aardig belemmerde en het wat donker maakte. Ik zag voor me hoe het licht in je, als een waakvlam, nauwelijks nog zichtbaar is, je zou er naar moeten zoeken. Maar dan, zonder dat je weet waar het licht is, wordt het helderder en helderder en dan is daar weer ook de ruimte van de lucht zichtbaar, met zelfs wat blauw, als een koepel om je heen.
Bij de deur kletsen M. en ik - eigenlijk razendsnel - de wetenswaardigheden van de afgelopen week bij. Zij had heerlijk Chinees gegeten, hier in de buurt, ik had een geweldige buit bij de Klaasmarkt van de kerk. Vijf boeken van ieder 1 euro. Onder andere Zenboeddhisme en het Westen van Erik Fromm die al in 1962 analyseerde dat het Westen alleen nog maar het consumptisme als 'hoger doel' heeft. En Jeruzalem van Karen Armstrong: een geschiedenis van die stad van vrede, voor drie godsdiensten tegelijk.
Naar aanleiding van dat boek en een radio-uitzending bij de WDR die live een forum met wetenschappers liet uitwisselen over de mogelijkheid en onmogelijkheid van vrede in de wereld, zowel in jezelf als in het groot, kwamen we op onze persoonlijke ervaring: dat we het beide zó moeilijk vinden om iemand af te wijzen, om 'nee 'te zeggen. Maar dat je al doende dus zelf helemaal verdwijnt, in de grenzeloze mist en nevel: 'Vertrouwen in het licht, dat de dag klaart', daar gaat het toch om, in jezelf en in een ander... zei M. en ik beaamde dat.
En dan toch de erkenning van een soort van kortsluiting in mijn hoofd, als ik definitief 'Nee' zou zeggen tegen een ander. Toen kwam M. met een beeld, dat ik deze week toch eens van alle kanten tot me wil nemen: 'Dan ben je als een badkuip, vol warm water, waar de andere zich lekker in wentelt. Ja, heerlijk toch, de andere zal zo nooit weten wie jij bent. Kijk maar eens wat er gebeurd als jij de stop uit de badkuip trekt'... Ze had het zelf net gedaan en dat voelde aan als : Hèhè, eindelijk.
Eindelijk wat? Dat je met beide voeten op de grond belandt. En die ander zo ook met beide voeten op de eigen grond kan belanden. En dan maar blijven vertrouwen... en misschien genieten van een nieuw, ruimer zicht.
