Eigenlijk is het een constante oefening in geduld hebben en loslaten. De echte communicatie lijkt niet zozeer in de woorden te zitten, maar in iets daaronder. Een bijna instinctief aanvoelen en aftasten, antennes die ver buiten het woordbereik liggen.
Je kunt er allerlei analyses op loslaten: Twee arbeidersvrouwen tegenover mij als persoontje, hoog opgeleid en ook nog verbonden aan een klooster. Ik, gevoelig voor woorden en zoeken naar gelijkwaardigheid, tegenover twee waar een gevecht om de macht en wel of niet het onderspit delven, hoort bij hun dagelijks bestaan. Enzovoort.
Soms denk ik, dat ik het me makkelijker zou maken, door af en toe te bulderen. Autoritair te zeggen: nou houden jullie de mond, we doen het sus en zo, ik ben de beheerder. Van anderen in het wijkcentrum krijg ik, wanneer de twee er even niet zijn, ook weleens die suggestie. Want ja, gewoonweg dominantie speelt ook een rol. En dat ik geneigd ben om véél over mijn kant te laten gaan, het van me af laat glijden en het relativeer.
Twee dominante vrouwen, met ieder op een ander moment een groot hart en een klein hart. Die soms ook niet voor elkaar onder willen doen. De ene kan soms haar doopceel lichten over familiegeheimen en privéverdriet en zegt dan, O, daar komt T. aan, en binnen een minuut veranderen in een kenau die tegen mij tekeer gaat. De andere kan haar beklag doen over J. maar op een ander moment in huilen uitbarsten toen het leek dat J. haar passeerde.
Enfin. Het blijft interessant. De gevarieerdheid aan menselijke uitingsmogelijkheden en betekenisgeving lijkt oneindig.
