Nu lees ik in mijn krant Trouw, zou dat meespelen, die christelijke achtergrond? , dat dit een zeer onhandige, stomme cartoon is, ja, wel passend bij Charlie Hebdo, omdat ze altijd al wilden schokken, maar toch ongepast. Want je geeft God, in een enigszins christelijke gedaante, zie de sandalen, de schuld van alle geweld. Had niet gemogen, maar kun je een redactie die zoveel mensen heeft verloren dat kwalijk nemen?
Maar het is toch gewoon zo? Dat beeld van die waanzinnige gewelddadige God, die in de hoofden en harten van mensen zich heeft genesteld, die blijft vrij rondlopen, die is voortvluchtig, die zou een kopje kleiner gemaakt moeten worden. Om maar in de zelfde moorddadige sfeer van woorden te blijven.
Wij, mensen zijn toch niks meer en minder dan de verhalen die we aan elkaar vertellen, waar we wat van leren, die kunnen troosten en doen hopen, waardoor we ons laten inspireren... hetzij ten goede of ten kwade? Het verhaal van de geboorte van Jezus in die stal is zo bijzonder omdat het op een achtergebleven plek gebeurd en dat er dan toch ook rijke wijzen of koningen uit het Oosten de reis maken om dit bijzondere kind welkom te heten, terwijl deze zelf niet welkom was om geboren te worden in een herberg. Zo'n verhaal is niet voor niks verder verteld tot en met het heden.
Van het beeld dat God van geweld zou houden en liefst bloed aan de handen wil, daar moeten we vanaf. Wat is er dan mis aan die cartoon van Charlie Hebdo? Waarom zou deze schokkend zijn? Wie dat vindt die gelooft stiekem toch in de man met de witte baard in de hemel, ook als atheïst: de ontkenning ervan, versterkt tegelijk ook het bestaan.
Want het zijn maar verhalen! En beelden! We leven in een altijd bewegende, zichzelf creërende, dynamische werkelijkheid en het is aan een ieder om de mooie en troostende verhalen te omarmen en verder te vertellen en voor te leven. En de andere met kracht af te wijzen. Dus ik zou zeggen: Bravo Charlie Hebdo!
