Hé, he', dat doet me goed. Gewoon simpel wat meehossende bewegingen. Nu gaat het liedje van : Ik wil een beetje dit, ik wil een beetje dat, ik wil een beetje zonneschijn... Laat de wereld toch alsjeblieft uiteindelijk zo simpel kunnen zijn! Misschien ga ik eens Maastricht bezoeken in het carnavalsweekend of naar Den Bosch. Gewoon door de straten struinen, mensen kijken en wat meedeinen. Rot, rot, rot, sind die Rosen, Rosen so schön wie unsere Liebe... zingt het nu.
Het kan leuk zijn in een massa, met feestvierende en blije mensen. Daarom vind ik Keulen zo akelig. Laat dat nou de laatste stad zijn in 2015, naast Amsterdam, waar ik liep en genoot van de stad en de mensen die er flaneerden langs de oever van de Rijn met het rode middaglicht op de Dom en ik zag meerdere gezinnen met kinderen en vrouwen met hoofddoeken om, op het plein en in de kathedraal. Een hele loopbrug vol slotjes en boodschappen over liefde, samen-zijn, houden-van-elkaar. En toen gebeurde Oudejaarsnacht en de onschuld van Keulen is verloren...
Ik heb op een wagen van de Bi-grupe Köln door de binnenstad van Keulen getrokken, overal stond het vijf rijen dik met mensen, juichend en applaudisserend. Bij de Dom zag je de contouren boven de massa uitsteken. Christopherstreetday was het: een lange, lange parade met vrachtwagens om te vieren dat anders-zijn dan alleen maar hetero, helemaal oké is. Hartverwarmend: steeds maar zwaaien naar iedereen en in gebarentaal, mensen die gearmd staan met hun partner, naar hem of haar zien wijzen en dan naar de vrachtwagen: die van mij is ook zo! En dan even meelopen met de wagen.
So let us sing of love, so tenderly... zingt nu BZN, de Band Zonder Naam. Ja, laten we dat doen.
