Zo raar. Want je weet wat die ander geïnvesteerd heeft in het eigen kind, hoe die gewikt en gewogen heeft. En dat het dan tóch niet anders is, dat je kind toch dingen aan je oploopt: iets wat je je zelf niet bewust van bent en misschien niet eens kunt herinneren, dat je het zó gezegd hebt, is bij het kind een mantra geworden, gevuld met verscheurdheid en pijn.
Toevallig zag ik daar tussen door de Disneyfilm The Little Mermaid, deel 2. In deel 1 wordt de zeemeermin Ariël uiteindelijk een mens van vlees en bloed. In deel 2 heeft ze een dochter aan wie ze niet vertelt ooit een zeemeermin geweest te zijn. Ze bouwt een grote muur om het paleis, zodat haar dochtertje de zee nooit zal zien. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Haar kind is dol op de zee, gaat vrij en blij stiekem de wateren in en stelt zich zo bloot aan de grootste vijand van haar grootvader Neptunus.
In een Disneyfilm komt het allemaal weer goed. Ík had niet voor je moeten verzwijgen, waar ik vandaan kom, zegt Ariël uiteindelijk. Terwijl ze het natuurlijk goed bedoelde om het niet te vertellen. En er volgt een grootse hereniging en het kwaad wordt verslagen. Zo is het in het echt niet vaak. Dingen blijven gepaard gaan met pijn en moeite. Aangrijpend om daar wat van mee te maken, aan de zijlijn. Zoveel tranen, zoveel strijd...
Dan prevel ik tenslotte toch maar een zegewens, die ik vanochtend ook uitsprak bij de meditatie:
De wereld vol modder en mist
is de wereld.
De wereld vol kleuren en klaarte
is de wereld.
Moge er stromen van levend water in je wellen
uit een bron van licht
zó , dat er een regenboog van liefde verschijnt
in jouw wereld.
