Van alles wat

 Jammer. Ik verlies de onschuld van het blog-schrijven. Het was een vrije ruimte, waar van alles komt en gaat en die ik zonder daarover te twijfelen, deelde met degenen die dit lezen. Daarin zit een soort van vertrouwen dat mensen er niet mee aan de haal gaan: het bewaren in de binnenkamer van hun hart: op zijn best. Want het lijkt me meer voorkomen, dat een blogje het brein even in en dan weer uit gaat. Dus dan is het lastig, nu iemand in mijn omgeving vol blijft houden dat ik een blog niet had mogen schrijven en daarmee zelfs schade zou kunnen berokkenen...

Maar goed, even de veren losschudden en toch terug gaan naar mijn oorspronkelijke onschuld: Ik mag hier mijmeren, twijfelen, gedachten laten gaan, verdrietig en  blij zijn. En het was gisteren weer een fijne, welbestede dag! Het was de laatste dag waar ik een goedkoop seizoentreinretour kon gebruiken. Eerlijk gezegd had ik anders gewoon thuis in de tuin doorgebracht, want ik had ook wel zin om gewoon te zitten, waar ik zit.

Nu ging ik naar Zandvoort aan Zee. Het zou nog redelijk weer worden en ik heb de Nederlandse kust nog nooit gezien met mensen in badpak en zwemmend in zee. Gezien dus, nu! Maar er waaide een koude wind. Dus na mijn lunch, windvrij achter opgestapelde ligstoelen, nee uitzinnig druk was het niet, besloot ik het B-plan  de achterwacht,uit te voeren: ik  nam ik de trein terug, naar mijn favoriete stad in Nederland, Amsterdam.

Ik liep de Dominicuskerk in, die zomeropenstelling had en men musiceerde er. Wat klinkt dat orgel er mooi en wat is het een prachtige, kleurige, goed onderhouden  kerk, veel mooier dan in mijn herinnering. En wat was het raar om daar nu te zijn, terwijl ik het afscheid van M. die daar bijna 20 jaar pastor is geweest, niet kon meemaken...

Het voelde een beetje aan, als dwalen dooe Venetië: verschillende werelden vlakbij en na elkaar. Ik ging de Nieuwe Kerk op de Dam in, die over de rijke geschiedenis van de kerk zelf ging, zag op groot beeld weer Maxima's traan bij de tango op haar bruiloft, liep daarna het Amsterdams Museum in, naar een tentoonstelling die Transmission heette: over trans en gender, persoonlijke verhalen van vroeger tot en met nu. Van benauuwd in-de-kast-zitten, depressies overwinnen, tot een vrouw die nu in een dorp leeft met haar gezin en zegt: ik blijf hun vader, ze mogen me gewoon pappie noemen, maar als ze me een jurk aangeven in een winkel met : papa, is dit iets voor je? "', dan zien ze wel dat mensen wat gek kijken, dus ze noemen me nu meestal bij de voornaam. De wc's waren gender-neutraal gemaakt. Mooi: de bonte verscheidneheid in mens-zijn.

Tot slot wat slenteren over de Uitmarkt. Luisterboeken voor maar 2,50 ingeslagen, voor de koude winterdagen, o.a van Kristien Hemmerechts, Taal zonder Mij, door haarzelf voorgelezen en Passievrucht door en van Karel Glastra van Loon. Ik zou denken dat luisterboeken duurder zijn dan papieren, zeker als ze door de schrijver zelf worden voorgelezen: Dat is toch een gigantische meerwaarde erbij? Maar zo is het niet: ze kosten anders 16,95, zei de vrouw achter de kraam.

Alles van waarde is weerloos...dichte Lucebert al. Het blog Passiebloempjes, mijn weblog, heeft voor mezelf waarde. En is bij een aanval daarop, ook weerloos.