Nou zit ik op het strand aan de oever van de rivier, twee meter van mij af, en nu moet ik opstaan, een paard dat een grote dampende drol laat, een ander snuffelt nu aan mijn picknickkleed, allemaal paarden nu om me heen in het oranje avondlicht. Een plas doen, klinkt als gekletter, de hoeven als ritmisch geroffel door het rustig gekabbel van het water heen.
Roze kleurt de horizon, een luchtballon hangt daar stil in, een paardje briest, twee anderen geven elkaar kopjes. Dat ik hier ook bereik heb (zo heet dat toch?) en een blog kan typen! Vanmiddag sloot ik eerder de deuren van het wijkcentrum, er was bijna niemand, een huzarensalade kopen, een komkommer, een paprika, Hup naar het water.
Zoet water en tegen de stroom inzwemmen, dus op dezelfde plek blijven hoe erg je ook je best doet en zelfs achterwaarts gaan, terwijl je vooruit wil: wat een metafoor van sommige situaties in het leven, dacht ik , tijdens de schoolslag. Zozeer bepaalt je omgeving mee, wat je plekje onder de zon is.
De paarden zijn ondertussen naar het grazige groen vertrokken, de zon is achter de horizon. Wat een mooie avond.
