Ik liep regelmatig van mijn rustige strand langs het water, naar het drukkere, aldaar, om daarna een vaporetto te nemen naar Venetië. Een keer zag ik al vanaf verre een stel lopen, de rechterhelft was een donkere boerkini. Dichterbij gekomen, zie je dan dat de man lekker in zijn blote bast loopt, en ik dacht : fraai is dat: hij wel, zij niet. Maar wat evenzeer opviel, was dat zij constant aan het woord was, met drukke hand- en armbewegingen en dat hij, met de handen achter de rug aandachtig luisterde. Daarmee vervallen dan de donkere gedachten erom heen: vrouw onderdrukt, hij de baas, zij ongelukkig en dociel, hij die in alle vrijheid kan doen en laten wat hij wil.
Ik zag ook een vrouw met blote borsten. Grote glanzende siliconenborsten, die zij regelmatig met haar handen masseerde. Ze waren zo groot dat ik het wanstaltig vond. Uit de uithoeken gluurden verschillende mannen naar deze vrouw. Maar wie weet keken ze met dezelfde beleving als ik zelf: wat groot, wat buitenaards, wat nier normaal. Waar gaat het toch om, in die hele boerkini-discussie? Hoe eng-Europees en 'Westers' is deze? Wie mag voor wie bepalen wat goed is en wat niet? Achter siliconenborsten schuilt een hele wereld van plastische chirurgie met eigen opvattingen wat mooi is en jong zijn een dwingende dwangbuis is. Achter een boerkini, sluiers, lange gewaden, hoofddoekjes, schuilen naaiateliers, kledingzaken, eigen modeontwerpers.
Een keer in het wijkcentrum heb ik gezien, dat onder de zwarte lange kleding van een oudere vrouw, prachtige, verfijnde, kanten, elegante jarretels scholen, met zijdezachte nylonkousen. Ze wilde zien of er een ladder in haar kous zat, en tilde zó, achterin de keuken van het wijkcentrum haar gewaden op. Ze vroeg aan haar dochter om thuis andere te halen. Die weigerde. Toen deed ze de jarretels en de nylonkousen maar uit.
