Maar nu was het een dagje naar Dordrecht, omdat B. de Van Rossums zo grappig vond en wel benieuwd raakte naar de stad. Het is wel een fijne ontdekking, vind ik. Want door een stad samen flaneren, luistert best wel nauw. Je kan allemaal iets anders willen en elk een ander tempo hebben. Het was wonderwel niet zo. Het liep ongeveer synchroon.
We bleven lang kijken bij het stadhuis die het aanzien had van de klokkentoren in Back to the future, naar twee bruidsparen vlak na elkaar. Geen van ons is getrouwd, en we droomden er niet bij weg: mensen kijken is gewoon leuk en uitwisselen wat je zelf wel en niet zou doen en aantrekken.
Vervolgens naar de grote kerk van Dordrecht. Ik zei dat ik die wel van binnen wilde zien. Tot mijn verrassing bleven we daar lang in dwalen en kijken, ieder op zichzelf en dan toch tegelijkertijd weer buiten staan. Het is een mooie, protestantse kerk, waar de gebroeders Johan en Cornelis de Witt zijn begraven en de Dordtse Regel tot stand is gekomen in de 16e eeuw, het begin van de Gereformeerden. Hoe kan dat toch, zo'n mooi gebouw vol licht, dat als spitse bloembladen, met elkaar verbonden zich in dat licht koestert en dan de volgende leerregels:
- De Mens is geestelijk totaal verdorven
- De uitverkiezing is onvoorwaardelijjk.
- De verzoening door Christus geldt alleen de uitverkorenen
- Gods genade is onweerstaanbaar
- De gelovigen volharden tot het einde van hun leven.
Je kunt hier veel of weinig over zeggen... Het is akelig om te bedenken dat generaties hieronder gebukt zijn gegaan. De menselijke geest doet vreemde dingen om angst en machtswellust te beteugelen. Ik voor mij kan me alleen vinden in: Gods genade is onweerstaanbaar. En omdat God, God is en geen mens is en dus geen onderscheid maakt, delen alle mensen daar gelijk in.
De vrouwengroep deelde gelijkelijk een fijn dagje uit. Terrasje, een boekhandel in, wat eten. Zo'n dagje samen noemt men in het ene taalspel 'gezellig' en 'voor herhaling vatbaar'. In een ander taalspel noem je het genade.
