Cultuurverschil

Het is ergens toch te gek voor woorden. Moeder, die een glanzende carriere heeft gehad in de Nederlansde samenleving, van Inrichtingsarts bij Geestelijk gehandicapten en in een Neurosenkliniek, naar arts-psychotherapeut in de Pompekliniek met daarbij een eigen praktijk, moet met haar heel zwakke hart naar Den Bosch om daar persoonlijk haar permanente verblijfavergunning te halen.

En dat voor de tweede keer: de eerste keer moest ze haar vingerafdrukken achterlaten die, als je ouder bent, ook wat versleten zijn. Nu gaat het simpelweg alleen om die vergunning op te halen. Nee, dat kon niet per aangetekende. Dan ben je 89 jaar, je hebt vijf kinderen, die ondertussen allemaal de Nederlandse nationaliteit hebben, zelf heb je ooit besloten om die niet aan te vragen en daarmee blijf je voor altijd een Vreemdeling.

En dat is nog altijd wel een ding. Toen ik jaren geleden met haar op vakantie ging naar Ravenna, werden wij uit de hele rij toeristen gehaald, die naar een hotel moesten worden vervoerd. We moesten naar een apart kamertje, alle bagage moest worden uitgepakt en werd onderzocht en er was een spervuur van vijandige vragen in slecht Engels, wat we kwamen doen. Pas toen de hostess van de hotelketen kwam kijken waar haar gasten bleven, een hele bus wachtte, konden we weg.

Dan kun je redeneren: dan had ze maar Nederlandse moeten worden. Want, en dat weet ik uit eigen ervaring, daarmee ben je ineens eersterangs wereldburger. Maar de handelswijze aan de 'andere kant', die van de Indonesische ambassade, laat zien dat er ook een gigantisch cultuurverschil aan ten grondslag ligt. Zij moest immers ook een nieuw paspoort aanvragen, want anders had ze geen nieuwe verblijfsvergunning nodig gehad. En daartoe kwamen ze vanuit de ambassade persoonlijk naar haar woonplaats. Met veel egard en respect werd het geregeld.

Ouderen tellen mee, ze zijn de wijzen, ook al heb je dan zelf besloten om al zo lang niet te wonen in het land van herkomst, daarmee ben je niet gediskwalificeerd. Zoiets komt niet op, in het Nederlandse beleid. Tenminste: ik zie geen ambtenaar ouderen thuis bezoeken hieromtrent: Ouderen moeten niet zeuren en als een pinautomaat te snel voor je gaat: jammer dan. En eens een vreemdeling:  altijd een vreemdeling en daar hoort een bepaald soort procedure bij. Is het ook om het een vreemdeling  zo moeilijk mogelijk te maken? 89 jaar! Gelukkig kan Moeder het reisje wel aan en maakt ze er met Broer een middagje-uit van.