Maar vanmiddag kwam ik op mijn werk en bleek ik niet goed in de centrale planning gekeken te hebben, hoera, er was iemand anders en voor deze keer vond ik dat helemaal niet erg. Heerlijk nog een middag naar het strandje. 's Ochtends was ik al begonnen in een heel makkelijk te lezen thrillerverhaall: All-Inclusive van Suzanne Vermeer, een pseudoniem voor een man.
Alles bij elkaar, is het dan toch wel een aardig boek: een aanklacht tegen de all-inclusive-vakantiebestemmingen, die wel blijft hangen: hoe kun je met een gezin met twee kinderen, vijftien dagen weg voor 1600 euro? Het eten is er in feite bedorven en wordt opnieuw opgewarmd, het zwemwater niet goed gezuiverd enzovoort: allemaal dat, om de prijzen te drukken... Dus er gebeuren heel veel dodelijke ongelukken, die weer weggepoetst worden. Ik geloof wel dat er een kern van waarheid in zit.
Club Mediterranee: dat was de eerste club met het all-inclusive-concept, het wordt in het boek genoemd, en ik weet nog als kind dat me dit GEWELDIG leek. Alles eten en drinken wat je maar kon, onbeperkt! Daarom vind ik een wok-restaurant nu ook zo leuk, want daarvoor geldt hetzelfde: zoveel eten tot je uitpuilt en moet uitbuiken.. En buffetten in hotels en restaurants. Ooit was ik alleen in Turkije, ik was fysiek wat wankel en tot niet veel in staat. Het maakte me niet uit: ik vond het heerlijk, om met een boekje erbij, urenlang bij het ontbijbuffet te zitten en te eten.
Iets in mij kan mateloos zijn, maar dan ook twee kanten op: met een andere instelling kan ik heel sober leven, met weinig extraatjes. Met die houding heb ik tot nu toe dus ook geen internet in huis gehaald. Ik kon gewoon toe met wifi, enzo. Maar nu denk ik er toch over om All inclusive te gaan: Onbeperkt internet thuis... Ik ben alleen een beetje bang dat ik daar mateloos in word en daarmee de rust en de stilte in huis verstoor. Puh, toch nog even over nadenken...
