Het leukst van een kind in je omgeving is dat je ter plekke de wereld ziet ontstaan. Ter plekke zie je dat de wereld nieuw kan zijn, zoals een ontdekkingsreiziger voet aan wal zet. Met kindje T. , bijna drie, of nét drie, wat was het nou?, in het kinderboerderijtje tegenover mij. Hij zag voor het eerst schildpadjes in het echt. Schildpadjes, schildpadje, herhaalde hij, met zijn handjes tegen het glas van het aquarium.
Ertegenover een bak met een grote steen, een rode lamp met één schildpad. Eén schildpad, herhaalde hij. Alsof ook het getal één ineens binnen viel. M. had verteld dat ze besloten had om op de zondagochtend uitjes met hem te maken. Kleine en grote. Op de fiets naar de kinderboerderij in de buurt was een kleine. Met de auto naar Orientalis of het Afrikamuseum was een grotere. Nu met de bus en op bezoek en een kinderboerderij, viel onder de middelgrote.
Maar het uitje dat in een jaar tijd de grootste indruk op hem gemaakt had, was een half uurtje in het bos geweest, waar hij voor het eerst paddenstoelen had gezien. En dat was grappig: aangekomen in mijn huis stond hij bij de kerststal en plukte daar van alles wat er te zien is, het kleine rood met witte stippen paddestoeltje eruit!
Ach, en wat maakt een kind nog meer mee? Met een klein lepeltje voorzichtig de soep naar zijn mond brengen en heel vaak zeggen dat het lekker is. Met een beetje moeite zijn positie vinden op mijn campingstoeltje. Een lucifer helpen aansteken. En nog een En nog een. De twee autootjes , vuil en met spinrag ontdekken op de rand van het raam. En dan plots wel de hele grote stenen kikker in zijn beide handen houden die aan de rand van het vijvertje tussen het groen en de varen staat!
Leuk, zo'n kind. Misschien is dat de echte drive van de voortplanting. Niet om jezelf of de mens te willen laten voort bestaan, maar om de eigen al platgetreden paden van je wereld te vernieuwen. Alle mensen zouden regelmatig jonge kinderen om zich heen moeten hebben. Dat houdt de geest jong en geneest je van al te veel zwaarwichtigheid.
