In de vroege ochtend gaf ik water aan de twee tomatenplanten met meerdere gele bloemetjes en visualiseerde alvast rode tomaten in trossen langs de stengeltjes met de fijne haartjes. Ik nam de trein en wandelde door Den Bosch op de zondagmorgen, alle winkels nog gesloten en viel in de laatste woorden van de preek van de bisschop: dat zondag naar de kerk gaan, geen plicht is, maar het geschenk van de Eucharistie ontvangen, Jezus zelf. Het was Sacramentszondag en het lichaam van Christus werd onder een baldekijntje rondgedragen langs de Parade met volle terrassen en mensen achter het bier al, en koffies met Bosche Bollen, en met trommelgeroffel en vlaggen van het broederschap. Wat een wonderlijk fenomeen, vooral ook omdat er zo weinig mensen letterlijk achteraan lopen, voor het laatst iets soortgelijks gezien in Kranenburg in Duitsland in september. En ik was voor het laatst in een kathedraal met een zondagse mis in Pondicherry in India in februari.
Vanaf 15u begon er op de Dommel, de Bosche Parade; boten met theatrale taferelen, geïnspireerd door Jeroen Bosch, er is een site waar alle makers en het ontstaansproces te zien zijn. Leuk om te zien hoe mensen vol overgave zich wijden aan het tot stand komen van een geheel andersoortige processie als tevoren rondom de kathedraal. Het was warm en zonnig en er zaten allerlei soorten van mensen, jong en oud op de muurtjes, de tribune en in het gras, langs het water.
Ertussen in was ik in het Noord Brabants Museum. Daar is een overrompelende tentoonstelling van Ali Banisadr, een schilder uit Iran. Foreign Lands heet het en dat is precies waarin je meegezogen wordt, in werelden vol kleur en dynamiek. Doeken waar heel snelle penseelstreekjes, vegen, afgewisseld worden met accurate, precieze streepjes en stipjes, waar allerlei figuren als je inzoomt hun dingen doen, van alles beleven, met elkaar strijden of samen optrekken in landschappen waar een rivier doorheen stroomt en de luchten exploderen van vuurwerk en geluid, wat je niet ziet, natuurlijk, maar wel hoort met een innerlijk oor. Wanneer Banisadr schildert, ziet hij geluid: hij componeert de geluiden in hem tot één schilderij en maakt tegelijk gebruik van verhalen uit de wereldgeschiedenis en de mythologie. Overrompelend, ik heb dat nog nooit meegemaakt, ik beleefde iets volstrekt nieuws.
En toen in mijn eigen stad nog even naar Theater Avenue in het park. Dat was vooral naliggen in het gras op een warme zomeravond, met muziek en weer een parade van mensen in hun geniet-stand: een hapje, een drankje, picknickkleden, rood-wit gestreepte tentjes, spelende kinderen.
