Ik zit buiten en hoor een muziekbandje, nog geen 100 meter verder, bij de vijver, 1x per jaar is er de dag van mijn stadswijk, maar die heb ik nog nooit meegemaakt, ik was altijd op Terschelling. Wat ik nu hoor is amateurswerk, maar de hoofdact is een band die Beatlescovers speelt, best aardig, dus ik ben ernaar toe gelopen en weer terug, mijn achtertuin in. En ga zo, bij de tweede set, wellicht weer even kijken.
‘Hé hallo’, hoor ik uit een voedselkraampje, ‘lang niet gezien!’ Het is de Vietnamese familie die in de kerk ook 1 x in de maand loempia’s verkoopt voor het goede doel in Vietnam. Hun moeder blijkt alles zelf te maken, de loempia’s , de rissoles en de pasteitjes. ‘Waar was je?’ Dus ik vertellen over India en dat ik daar 2 maanden was en het land niet uit kon. ‘Gaat het wel goed met je?’, vraagt de vader, die ook regelmatig het evangelie in het Vietnamees leest en die naar me toe was gekomen, 2 jaar geleden was dat met Pinksteren, dat hij mijn zegenwens zo mooi vond...
Zo apart, je praat met elkaar alsof je elkaar kent. Ik weet niet goed hoe ik ze moet vertellen, dat ik waarschijnlijk niet meer kom in de kerk...als het waar is...maar mijn verlangen om te gaan is er tot nu toe niet en mijn vanzelfsprekende wijze om mee te doen is weg sinds India.Ik kan niet goed uitleggen wat ik nog steeds mis , hier in Nederland en ook niet waarom ik me in India zo thuis voelde...Dat het maar labels zijn om te denken dat Indieërs hard zijn, omdat ze bedelaars zomaar op de straat kunnen laten liggen, de patserige Indieërs en de onverschilligheid in het zakenleven echt niet anders is dan in Europa en ja, ik heb zelf genoeg burokratie meegemaakt, maar toch...overal erdoorheen was er ook iets anders...
Niet ‘de Indieërs’ laten een bedelaar liggen, jij ook, als je er bent, want je kan niks anders...al die contrasten die op straat aanwezig zijn, ze duwen je met je neus op de feiten, hoe het leven is: vol tegenstellingen en onrechtvaardigheden en verschillen in kansen en mogelijkheden tussen mensen. Wij hoeven niks te zien, want we ruimen alles letterlijk op en onttrekken het aan ons oog. Maar mensen maken zooi. In de speeltuin kun je na anderhalf uur, op een drukke, zonnige dag gewoon weer opnieuw je ronde maken en afval opruimen, ook al staan er overal prullenbakken.
We zijn rommelmakers en zooimakers en de inspanning van het steeds maar opruimen...daar zit ook het streven in om steeds het volmaakte plaatje te laten zien, een beeld van stilstand en dat is een keuze. En dat je alles onder controle zou kunnen hebben. India maakt een andere ‘keuze’ ofwel beleeft de werkelijkheid fundamenteel anders. Vandaag las ik in Terug naar India van V.S Naipul iets waarvan ik meteen dacht: ja, dit is het, dit is de reden waarom ik ook in mijn eigen huis mij niet thuis zou voelen als alles keurig opgeruimd en weggeborgen zou zijn:
‘Vlakke of zorgvuldige afgewerkte voetpaden zijn geen algemene behoefte in India, en de straat in een Indiase stad lijkt vaak op een kronkelig, hobbelig, vaak hersteld asfaltpad tussen hopen zand en vuil en de dingen die men op straat dumpt in Indiase steden en daar dan blijven liggen, dingen als zand, kiezelstenen, vochtig afval, droog afval: niets ziet er ooit af uit, er is geen stoeprand, geen muur, alles is half, halverwege-het-er-zijn of opgehouden-met-er-zijn.
Leven is nooit af en opgeruimd, alles is altijd in beweging. En in India zie ik dat buiten overal zich voltrekken. Hier, in Nederland voelt het daardoor als een façade waarin ik me bevind, afgesloten, weggeborgen...En daarom voelt een kerkdienst nu als een voorstelling met een publiek, voltrokken door die ene priester...Tegelijk gebeurt er wél iets met die mensen rondom dat altaar. Dat blijkt maar weer bij dat kraampje zonet.Nee, dat is niet helemaal waar, dat er altijd iets gebeurt tussen mensen...dit is ontstaan omdat ik ook even op dat podium, bij dat altaar heb gestaan.
Het is ondertussen donker geworden in mijn tuin en de tweede set Beatlesliedjes klinkt: Come together...maar het is er helemaal niet druk. Het klinkt wat onzuiver vanuit mijn tuin. Ik begin de eetgeuren van de friet en de loempia’s te ruiken. En het is volle maan. In sommige tradities ook een reden om samen te komen. Bij de heksen en de sjamanen, en ja, ook in India bij vele tempels.
