Ik liep de binnenstad in en hoorde en zag aanvankelijk niks. Nog steeds heb ik dan een India’s verwachtingspatroon, veel mensen en drukte, dus ik was wat teleurgesteld. Een man met een zonnebril sprak mij aan. Het bleken mijn buurtjes te zijn: altijd gek, ik spreek ze nooit tegelijkertijd, alleen als ik ze per toeval in de stad tegenkom. P. rookte de avond ervoor nog laat bij de schuur een sigaretje, dat doet ze als dagafsluiting bij weer en wind, maar nu rookte ik bij een kaarsje achter de bamboe een sigaartje.Allebei in stilte, maar dat heeft wel wat. En ze had me een recept gemaild omdat ze van J. had gehoord, dat ik het zo lekker vond ruiken vanaf mijn terras.
Toen kwam ik wat dansgroepen tegen. Vertederend, zo’n dansschool met klassen kinderen, met hun eigen kostuums, wachtend totdat zij op mochten en dan gewoon op het pleintje nabij de boekhandel. Het deed me denken aan mijn eigen optredens, heel vroeger, in de Schouwburg met de balletschool. En groepjes die de kans namen om nu buiten te kunnen dansen, zich niks van de omgeving aantrekkend, het stelde geloof ik iets rock&rollerigs voor, op zestiger jaren-muziek. Gênant vond ik een groep van veertig-plus vrouwen die als het ware een echt optreden gaven, met twee paaldans-palen, toch een beetje lastig om dat sexy te laten overkomen met dikke vetrollen in de strakgespannen danspakjes.
Vlug doorlopen maar en toen arriveerde ik eindelijk daar, waarvoor ik was gekomen; bij de Barbarossa-ruïne in het Valkhofpark, speelden vijf mensen klezmermuziek. Ik heb een groot zwak daarvoor, die mengeling van weemoed en vrolijkheid, het soms bijna praten van de instrumenten, de zwervende invloeden van mensen en hun muziek in de diaspora... het komt altijd erg binnen en nu helemaal op een stoeltje onder de bomen met een oude ruïne als achtergrond. En op het einde van de middag het Wind Orchestra op een andere plek, en ik zag dezelfde muzikanten als in de Barbarossaruïne. Heerlijk, als muziek maken je hobby kan zijn.
