Na de eerste prikronde door het hele bos en de speeltuin, dat duurt meestal zo’n anderhalf uur, ging ik koffie drinken. Dan weet ik ook wat het volgende klusje zal worden, want je bent dan overal geweest. Nu zag ik, dat in het diepste en donkerste gedeelte, daar waar geen speeltoestellen zijn, het is een doorgang van het ene naar het andere, er nog helemaal geen takken waren opgeruimd, van de storm van vorige week. Een collega had op buienradar gekeken: vanaf 12.00 zou het gaan regenen tot 15.00. Aha! Dan kon ik nog net een uur met de kruiwagen daar alles opruimen en dan lekker eerder naar huis!
Ik voelde me er een kabouter of een hobbit. Wie pakt er nou takken en harkt er nou midden in een bos en ook toen het eerst zachtjes al begon te regenen, ging ik door. Daar, onder de hoge kruinen van de bomen, blijf je nog heel lang droog. Buienradar klopte deze keer als een bus: de regen kwam rondom twaalf uur in bakken uit de hemel. Ik ga thuis ook opruimen bedacht ik, vandaag ben ik een opruimkabouter, ik zet een muziekje op terwijl het buiten regent, fijn geborgen in mijn hobbithol.
En zo geschiedde. Eerst zette ik een cd van Eva Cassidy op, wat een fijne heldere stem die klatert als een bronbeekje, terwijl de regen zachtjes tikte op de ramen. Mijn hele klerenkast heeft nu weer nette stapeltjes naast elkaar en een hele zak vol gaat naar een goed doel. Wat bevredigend! Vervolgens storte ik mij op de Vrij Nederlands, die in drie hoge stapels onder en naast een tafeltje torenden. Ik realiseerde me, dat ik die gewoonte gewoon ondoordacht van mijn ouders heb overgenomen, die bewaarden dit tijdschrift ook eindeloos en net zoals vroeger zat ik ze door te bladeren, nu om toch sommigen ervan nog te bewaren.
Ik werd er wat nostalgisch van. Is het maar zó kort geleden, ik zat in 2015-2016 dat dit blad er elke week was, met zoveel leesvoer? Er slingerden enkele recente exemplaren in rond: als maandblad, dikker papier, een ruime lay-out, veel foto’s, veel grotere letters...Zo snel is een echte leescultuur, lekker met het blad op de bank, vergaan...en toen had je nog echt mooie fotoreportages erin met een diepteinterview met de fotograaf. Nu kom ik er vaak niet toe om het blad echt te lezen, 1x in de maand is iets heel anders dan af en toe door de week naar het blad terugkeren en dan lag er alweer een nieuwe op de deurmat.
En nu kwam ik al snel een lang interview tegen met de Amerikaanse folkzangeres Patty Griffin en de interviewer is helemaal idolaat van haar, al toen hij jongen was en durft haar nauwelijks echte vragen te stellen, het wordt meer een gesprek. Ik ken haar niet en zoek haar op Spotify op. Nou, helemaal mijn muziek van vroeger, daar had ik meteen LP’s bij Concerto in Amsterdam van gezocht en nu héél geschikt tijdens het opruimen, nou ja, nu ook artikelen lezen...Er lijkt meer reflectie aanwezig, minder gewoeker met woorden op een beperkte ruimte, er worden nog verhalen verteld en werkelijk verslag gedaan, wat tenslotte ook een verhaal is...En zo dwaalde deze opruimkabouter in oude werelden in de regentijd van nu.
