Opsomming

1) Wat een leuk bericht in de New York Times vanochtend dat een team van zes wetenschappers, historici en kunstkenners de marmeren beelden in Florence van Michelangelo gereinigd hebben door er bacteriën op los te laten, die al het vuil van eeuwen en eeuwen opaten, zodat het marmer weer glanst als toen het net uitgehouwen was. O, ja: het team is geheel vrouw, daar staan ze, keurig op meer dan anderhalve meter voor hun prestatie op de foto.

2) Wat gek om te ontdekken hoe slecht je eigen geheugen kan zijn. Schoonzus had het over een album dat de familie gemaakt had voor hun huwelijk en ik wist totaal niet waarover het ging. Ze haalde het tevoorschijn: helemaal vol leuke foto’s, anekdotes en tekeningen die vertelden over de jeugd van Broer en ik zag zelfs dat er fotootjes inzaten die zelf wél in mij geheugen gegrift stonden (hoe goed je eigen geheugen tegelijk ook kan zijn) en die ik gemist had toen ik zelf in mijn eigen albums had gekeken. Nu bleek dat ik die er dus uitgehaald had, voor dit trouwalbum, maar dat album was weg uit mijn herinnering...

3) Wat heerlijk om in de opmaat van het zicht op de Waal weer mensen te zien op terrassen in de zon, al die terrassen herschikt met stukjes erbij uit de straat of het plantsoen ertegenover. Het geeft een soort van slordige, nieuwe lappendeken met plukjes mensen die niet meer bij elkaar gepropt zijn. Zo was het ook aan de rivier. Als vanouds zaten daar die bonte gemêleerde mensen in allerlei samenstellingen: vriendinnenclubjes, stelletjes, een familie met Arabische muziek, mensen alleen, feestmuziek met dreun verderop, de geur van meegebrachte pizza’s als je mensen passeert op de loopbrug, kratjes bier, baby's in een slaapmandje... Zo fijn om ‘gewoon leven’ mee te maken aan de oevers van mijn stad.

(En toen bleek de rest van dit blog niet bewaard te zijn omdat iPad niet verbonden bleek met het internet toen ik het blog wilde publiceren. De opsomming was verder gegaan. Ook met  droeve dingen, zoals het bericht van het geheel onverwacht overlijden van iemand die ik ken uit verhalen, een leeftijdgenoot. Zo ben je er, zo niet meer... En de gewaarwording dat het soms niet mogelijk blijkt om contact te continueren: als je zelf een uitgestoken hand hebt gegeven en de andere die niet beantwoordt, dan blijven die woorden uit dat oude Nederlandse liedje over: 'Er waren eens twee koningskinderen, ze hadden elkander zo lief, zo konden niet bij elkaar komen, het water was veel te diep...)

4) Ondertussen ben ik van het water dat stroomt bij mijn thuisstad, beland in het bos voor mijn tweede thuis. Het is half elf in de avond geweest en nog steeds tjilpen er vogels en het ruikt hier naar blad en groen. Ik fietste door de Hoge Veluwe langs de wildbaan, maar het had voor mij geen zin om af te stappen, ik had geen verrekijker bij me. Hierdoor zag ik drie verschillende kuddes in de verte, bij elk stonden plukjes mensen langs de kant van de weg te turen. Misschien iets voor een komende lange zomeravond, het is 14 km fietsen van hier. Op de eeuwige jachtvelden tjirpten er krekels. 

Vaccinatie

Ik zit onder het tuimelraam op de bovenverdieping van mijn huis in de nieuwbouwwijk en zie de avond in het plantsoen voor mij vallen. De mussen zijn al naar bed, ik hoor een laatste merel fluiten. Vandaag heb ik mijn eerste vaccinatie AstraZeneca gehad en nu, 10 uur later, voel ik een vage misselijkheid en lijken mijn armen en benen wat zwaarder te worden. 

Maar hé, misschien is het ook verbeelding, je gaat in een  keer heel erg op je lichaam letten. Misschien is het gewoon spierpijn omdat ik als een dolle met de zeis door mijn wildernis-tuin weer een weg en openingen heb gekapt. En ik had er wat haast mee, ik wilde het grootste werk gedaan hebben voor de vaccinatie, zodat ik nu rustig kan instorten. Ik sloeg een uitnodiging om te blijven eten af, ik wilde op safe spelen, Chinees halen, thuis opeten en dat is het. Na het eten kan loomheid sowieso toeslaan en mij met eventuele bijwerkingen niet goed op een fiets kunnen hijsen, vond ik een onrustig perspectief.

Het vaccineren zelf was wel erg goed geregeld. Op loopafstand van huis in de sporthal, werkelijk heel ruim opgezet met vier statafels voor de ontvangst, dan doorlopen naar het midden van de grote sporthal  voor de prik, en weer heel erg verderop was een groot ovaal ingericht met stoelen met daarboven de sportklok waar je een kwartier kon aflezen. Je kon koffie en thee en koekjes pakken, mensen die daarvoor zorgden en een oogje in het zeil hielden, waren relaxed, relaxed, relaxed.

Naast mij ging een meneer zitten die meteen zei dat hij dat nog nooit gedaan had, een kwartier stilzitten en niks mogen doen. Hij vond het ook fijn geregeld, voor hem was het een minuutje van huis lopen en nu de tweede vaccinatie verschoven was van 7 september naar 9 juli hoopte hij nog naar Spanje te kunnen. Met de auto, dat wel, dan ben je vrij om te stoppen. Hiervoor ging hij altijd met het vliegtuig. 

Het is al bijna donker, maar de merel geeft nog steeds geluid. Het is rustig in het plantsoen en het was rustig daar waar ik fietste in de stad. Heeft die ongemerkt een ander tempo aangenomen door de lange lockdown? De lantaarns in het plantsoen zijn kleine lichtpuntjes aan het worden, alles wat groen was wordt zwart en verder geeft alleen mijn iPad licht.

Merkwaardig om een beetje te wachten op je eigen lichaam. Of deze respons geeft op deze vaccinatie. Dat heb ik nog nooit gedaan bij vaccinaties naar het verre oosten. Maar dit is het onderwerp van het grootste gemeenschappelijke gesprek dat wereldwijd gevoerd wordt: wel of niet je laten vaccineren, van welke bijwerkingen je gehoord hebt  en waarom niet en waarom wel. 

Het Contraleven

Het contrast met gisteren kan niet groter zijn. Toen liep ik kleumend met regencape aan in het natuurgebied de Bruuk bij Horst-Groesbeek en opperden T. en ik dat je ook alle zeldzame paarse orchideeën die daar nu bloeiden zou kunnen plukken omdat je van weet niks weet, voor een leuk bosje bloemen. Stél... Je kunt zonder het te willen iets bijzonders uitroeien.

Nu, vandaag is er eindelijk weer buitenleven bij de boerderie, in je blote bast ergens in een verborgen hoek het boek: Het Contraleven uitlezen van Philip Roth. Het alter ego van Roth, de joodse schrijver Nathan Zuckerman experimenteert in het boek met allerlei alter ego's van hemzelf, zijn jongere broer Henry, een christelijke minnares die Maria heet, waarmee hij al dan niet trouwt en een kind mee krijgt, of die zomaar weer verdwijnt in zijn fantasie, kwaad over hoe zij verbeeld is door hem. Zijn broer Henry gaat in het begin dood aan een operatie om zijn libido weer op te vijzelen, maar later is hij zijn leven als tandarts in Amerika ontvlucht en wordt hij iets van een bekende orthodoxe Jood in Judea, Israël, om weer later kwaad te worden op zijn broer, de schrijver Nathan die met hem aan de haal is gegaan en zelf gestorven is. Enzovoort. Een onvoorspelbaar boek met meerdere mogelijkheden. 

(Mijn iPad deed het ineens niet meer:Het gaf aan: ‘Noodgeval’: , zij moest afkoelen en was oververhit, hetgeen illustreert hoe ik nog niet ingesteld was op werkelijk warm weer: deze is nog nooit oververhit geweest in India of Bali)

Stél... ik dacht tijdens lezing van het boek er steeds aan hoe ik nooit een echte band met Israël en het Jodendom heb kunnen ontwikkelen, maar stél dat ik geen Indonesisch paspoort had gehad, dat in alle landen geldig was, behalve Israël, dan was ik in mijn eerste jaar van de theologiestudie zeker meegegaan met de groepsreis die er vanuit de faculteit werd georganiseerd en waar al mijn studiegenoten begeesterd en enthousiast van terug kwamen. Misschien heeft mij dat een gevoel gegeven toch een buitenbeentje te zijn en hebben mijn eerdere reiservaringen  naar Indonesië en Sri Lanka mijn gedachten en gevoelens daardoor doorslaggevend beïnvloed, waardoor ik het christendom en jodendom nooit met huid en haar eigen heb gemaakt.

In de boeken van Philip Roth is er altijd ook een geworstel met het Jood-zijn en het lijkt erop dat iedereen met een Joodse afkomst een weg heeft af te leggen om zich daartoe te verhouden. Van oudsher is het Joodse volk, het uitverkoren volk van God, maar wat moet je daarmee als je een seculiere Jood bent?  En kan je hardop zeggen dat je alles rondom de Holocaust wil vergeten, omdat je  gewoonweg opnieuw wilt kunnen beginnen? Een van de hoofdpersonages zegt dit en wordt daarom weggehoond. En ondertussen is er dat conflict tussen Israël en de Palestijnen, waar de hele wereld geen raad mee weet...

En ik zit even in de schaduw. iPad wordt heel snel weer warm in de zon. Overwerkt? iPad moet bijkomen. Dit is een gek blogje, waar iPad mij dicteert wat ik kan doen. Dat wil ik niet. Ik ga terug naar de zon. 

Boerderie, bos, beestjes

Onstuimig en steeds veranderend weer, is heel anders hier, bij weiland, een populierenrij en losstaande bomen, dan in het bos. Ik zag net een zwaluw hoog in de lucht bijna verloren geraakt aan een rukwind en alles zwabbert zo. In het bos is alles één levend groen organisme in allerlei tinten groen, het bos loeit als geheel mee met de winden en kan zich heel stil en beschut opstellen, als je er dan doorheen wandelt, juist bij regen en wind.

Ik miste het bos, de eerste dag. Het daarin geborgen zijn, enigszins erin opgenomen en de wolken in de luchten die aan drie kanten van mijn huisje te volgen zijn. Hier, op de boerderie zie je de onrust van de lammeren in de wei, de witte koeien die even losgelaten worden, rondspringen en dan in een drafje weer richting de stal gaan. De ooievaar houdt stand op het grote nest (er zitten jonkies in, ik zie door de verrekijker af en toe een klein vleugeltje omhoog fladderen)  en eentje vliegt soms heel laag over. In het bos houden de vogels zich stil tijdens regen en wind, maar als de zon dan even fel gaat schijnen, beginnen ze meteen te fluiten. Er was alleen wat hardnekkig territorium-spel van twee Vlaamse gaaien en de grote houtduiven laten zich nog het meeste zien in wisselende weersomstandigheden.

Hier zijn het de katten die voor mij een bron van verwondering blijven. Zo eigenzinnig, met ieder hun vaste plekjes in het huis, zo innig tevreden een zonplekje vindend, half beschut tussen bank en grote bloempotten met stekken. Besluiten om naar je toe te komen, vragend of juist dromerig je aankijkend, besluiten om zich te laten strelen, op je schoot te gaan zitten en ook zó weer vertrekken, naar eigen goeddunken.

Ik weet nog, toen ik helemaal niks van katten wist, dat ik eerst echt dacht dat het een grapje was: dat als je een kattenbak neerzet met grint, ze meteen weten dat dit hun wc is. Hoezo?! Dat kán toch niet? Welk dier doet dat nou? Een hond moet uitgelaten worden, zet je voor een hamster, marmot of konijn ergens in de kamer een bak neer, bedoeld om daar te gaan poepen en plassen, dat doen  ze toch niet? Waarom een kat wel, dat kón niet. Mijn verbazing was eindeloos groot, toen het wel zo bleek te zijn..Alleen al om de katjes vind ik het leuk op de boerderie. 

Pinaree Sanpitak en Sheila Hicks

In het Nederlandse kunsttijdschrift See All This - Art Magazine dat hier ligt is #20-2020/2021 met een gouden ster geheel gewijd aan 379 kunstenaars wier geslacht vrouw is, ter gelegenheid van het vijfjarig jubileum Gepresenteerd in zeven kamers en verzameld rond zeven citaten uit gedichten van Emily Dickinson. Eerst denk ik: mooi concept en elke zin van Emily staat al garant voor een compact balletje beleving ofwel inzicht ofwel pure emotie. Maar vervolgens denk ik toch: ja, maar... zo’n speciale uitgave zou niet bedacht worden voor kunstenaars met een piemel. Het lijkt nu ook net of alle kunstenaars die er nu toe zouden doen, nu allen genoemd zijn.

Dat neemt niet weg dat ik hier toch twee kunstenaars heb leren kennen van wie ik hoop ooit werk in het echt te kunnen meemaken. Alleen al deze uitspraak van haar komt bij het hart van mijn eigen verlangen: I combine the breast and the stupa, the sacred and the sensual zegt Pinaree Sanpitak, een leeftijdgenoot uit Thailand. Ja, de borst hoort bij het lichaam van een vrouw, dus dit zou de vrouwelijke blik van deze kunstenaar kunnen uitmaken. En dan zijn er ook aspecten aanwezig uit het huiselijk leven, van oudsher ook al domein van de vrouw. 

Afgebeeld zijn objecten uit de serie House Calls en dat pakte meteen mijn aandacht en toen had ik haar uitspraak nog niet gelezen. Er hangt een Morandi-achtige sfeer van leegheid en stilte om de objecten en zonder boven in het bewuste te komen ervaar je de sensatie van een volle borst met een harde tepel, dat deze omhoog reikt: De wereld van het vlees en hoe een aanraking je kan verheffen. En dat de ervaring vergelijkbaar is met het wandelen om de immens grote ronde stupa’s  in Azië zoals ik veel gedaan heb en je in die rondgang je greep op het overzichtelijke verliest. De ronding naast je, die alleen steeds afbuigt, zonder begin en einde, haalt je weg uit een egocentrisme. En dan is er  tegelijk het huiselijke van een wok, eierdoppen, ronde schaaltjes. Iets in je gevoel gaat van klein naar groot, het doet denken aan offeren en koken. Die combinatie in één beweging, dat raakt. Ze wordt een van de belangrijkste kunstenaars uit Zuidoost Azië genoemd. 

Het andere dat mij langer doet kijken, zijn kleurige rondjes van stof en daar overheen is er geborduurd en zijn er draadjes gespannen. (Alweer kun je denken: dat gefriemel hoorde bij het vrouwelijk domein...). De titel van de installatie is ook intrigerend: Varmayana (The Place of Shining Light). De kunstenaar heet Sheila Hicks. Ik vind een filmpje van haar op YouTube van het MoMA: Pilar of Inquirity. De onbegrensde  wereld van een kunstenaar: Het wordt tijd dat het weer mogelijk wordt om kunst oog in oog te beleven. Wat krijg ik zin in een Biënnale...

Veranderend zicht

En nu kijk ik uit op al wat  oudere lammetjes, wittige koeien grazend in de wei en in de verte de Hollandse rood-bont-gevlekte, en met de verrekijker erbij, een ‘oude’ ooievaar op het  nest. Onderweg zag ik een jongere ooievaar rondstappen tussen het riet, vlak voordat Nederland overging in Duitsland. Ik ben weer op de 'boerderie’ in Kranenburg, vanaf mijn boshuisje een fietstocht van bijna 62 kilometer en dan wel door het Nationaal Park De Hoge Veluwe.

Weer een nieuwe ervaring, om daar in die uitgestrektheid vroeg in de ochtend te fietsen, in de regen, geen mens tegenkomend. Er was nogal wat regen voorspeld, dus toen ik om 7u wakker werd, sprong ik uit bed, stopte alles wat nog moest in de fietstassen, ja, het was nog droog, maar toen ik eenmaal echt vertrok was dat wel met regenbroek en regencape aan. ‘Daar zal het niet aan liggen’, zei de buurvrouw die ook ineens buitenstond. Dat ze wakker was is niet verwonderlijk, want haar man en zoon gaan vroeg op pad, kijken naar wild en dat dus elk weekend wanneer ze er zijn, al 43 jaar lang.

Ik voelde me zó dankbaar, tijdens het fietsen...  dat ik dit kan en zo mag meemaken, je zicht kan ook zomaar veranderen...  Al in de buurt van Nijmegen, in de berm stapte ik af en plukte er margrieten en meerdere soorten gras, ik zou het nog kunnen aanvullen met fluitenkruid en het gele koolzaad wat nu ook welig tiert. ‘Ook een bosje margrieten?,’ zei de vrouw lachend die voorbij fietste, ‘Ja, door jou ben ik op het idee gekomen!’ reageerde ik.

Het is een mooie fietstocht, afdalend uit de bossen van de Veluwe,  het Rivierenland in en dan na Nijmegen weer opwaarts naar de bossen van Groesbeek, weer dalen en via het oude spoorlijntje zo Duitsland in. Nu is dat dus een sluiproute; want je moet je negatief laten testen om het land in te kunnen...Het voelde aan als héél vroeger toen mijn ouders ook sluipwegen zochten omdat Duitsland een periode heel erg op buitenlanders lette, bij de grens. Dat oude gevoel van iets clandestiens doen kwam terug; spiedend rond kijken.

In de winkels moet je een medisch mondmasker dragen, mijn zelfgemaakte stoffen voldoet niet en dus heeft I. voor mij de boodschappen gedaan. Tenminste die horen bij het ‘Kranenburggevoel’: een fles Ouzo, Haringsalade, negerzoenen, ‘Kuchen’ bij Derks, de bakker. Daar controleren  ze nauwelijks, was de ervaring van J. Maar dat is niet mijn ervaring: de vorige keer sprak men mij daar streng toe, omdat mijn neus, door slordigheid, niet geheel bedekt was. 

Het is niet anders: in deze uiterste uithoek van Duitsland, voor het perspectief van de meeste Duitsers, ervaar ik wat er lang geleden in Nederland ook was: géén vanzelfsprekende vriendelijkheid bij kassa’s en bediening... In Nederland  ben ik mij  nooit meer bewust dat ik een kleurtje heb, hier wel. Het zijn voelsprieten met weinig objectieve bewijsvoering: In mijn ervaring wint Nederland  het van Duitsland in het omgaan met diversiteit.

Hoe definieer je jezelf daarin? Ik zag onderweg een nijlgans zitten op een lantaarnpaal met grote donker omringde ogen, zó expressief is de kop van een nijlgans, als je het naast een huismusje plaatst.Voor de Egyptenaren is de nijlgans een heilig dier. Toen ik deze nog niet herkende, al aan komende fietsend en zelf nog niet kon zeggen: o, het is een nijlgans’ zette ik ook grote ogen op. Zo dus: voor sommigen ben ik nog een vreemde exoot, ‘een beetje vreemd, maar wel lekker’ was vroeger de slogan van Campari. Ik weet niet waarom ik nu denk aan Nina Simone, die  Wild is the Wind zingt... Maar ik voel daar ook iets uitzonderlijks, iets ongrijpbaars: Hoe lang voor Black Lives Matter en in een tijd dat men daar minder aan wilde dan nu, het evident is: ‘Black Lives Matter’.

Pinkster Thuis Voettocht

Gek, hoe ik meteen geraakt ben, met een klein brokje in mijn keel en het besef dat binnenkomt: Ja, dit zit wel in mijn DNA. De Franciscaanse Beweging heeft dit jaar een Pinkster-Thuisvoettocht georganiseerd. Daartoe kon je een boekje bestellen, dat deed ik ook meteen, een maand geleden. Prompt kreeg ik toen een mail van de vrijwilliger die het secretariaat doet met de vraag of ik verhuisd was, ik had het adres van mijn boshuisje hier gegeven, en of ze dan die gegevens verder door moest voeren. Ik mailde over mijn boshuisje, zij mailde terug: Wat héérlijk! en we wensten elkaar nog een goede dag. (En ‘goed’ heeft in Franciscaanse kringen héél veel connotaties.)

Nu zijn er vieringen, op YouTube mee te maken, die een beetje lijken op wanneer je er echt geweest was, maar dan met meer dan 150 mensen bij elkaar opgepropt in een kleine zaal, waar ik er meestal voor kies om op een van de tafels aan de zijkant te gaan zitten. Het Zonnelied in de uitvoering van Angelo Branduardi; Cantico della creature klinkt en ik krijg herinneringen aan het Italiaanse landschap in het Rietiedal waar Franciscus vier kluizenarijen heeft gesticht en aan de twee groepen om mij heen, waarvan ik er één in het tweede jaar zelf begeleid heb. Ik zie het kleurige kruis van San Damiano dat Franciscus’ leven veranderde en eeuwen later ook bij mij binnendrong, die grote reebruine ogen...: Kom en herstel mijn huis. 

Die combinatie van wandelen in de natuur, betrokken zijn op elkaar, het tempo van elke stap die je zet, de rustpauzes in een kring  op de grond, de stilte en de verbondenheid die je samen creëert...  Precies dat wat elk jaar op de Pinkstervoettocht ook aanwezig is, met dit verschil dat de avonden dan meestal eindigen in uitgelaten swingen of de laatste jaren ook weleens bij een brandend vuur...

Ik zie bekende mensen, oudgedienden in de Franciscaanse Beweging die deze ‘Wegzending’ doen en ik merk dat ik gehecht ben aan de sfeer die ze bij zich dragen omdat het ook de mijne is. Ik denk terug aan de vele gespreksgroepen in het clarissenklooster De Bron, met zulke dierbare en tedere en ontroerende momenten, waar het gesprek eindigde in een diepe glimlach naar elkaar toe...

Het lied wordt ingezet dat altijd klinkt op de voettochten en ik zing gewoon mee, vooral het tweede couplet is mij dierbaar: 

Tijd vloeit ineen; verleden wordt heden,
toekomst wordt nu, maar altijd blijft het woord
herinnerd te worden aan hoe wij bedoeld zijn,
herscheppen de wereld waarmee wij vergroeid zijn,
die opdracht aan alles wat ademt gaat voort.

En nu zou het dan de bedoeling zijn, om zelf op pad te gaan met het boekje bij je, met de bepeinzing  over momenten van ommekeer in je leven en de vraag: Hoe bepaal ik mijn koers? Het leukst is het om de verhalen van anderen te horen op zo’n dag en dat is er nu natuurlijk niet. Anders, in het echt, was ik dus uit mijn kleine tentje gekropen, weinig geslapen wellicht door de storm, ik werd er vannacht ook hier even wakker van en had ik nu in de regen gelopen. Nu kijk ik naar buiten, hoor de regen op het dak tikken, kijk naar de steeds groener wordende bomen, een enkele vogel roert zich, die houden zich nu ook wat stil. 

Vanavond zal ik naar de vigilie-viering van Pinksteren kijken, die pas na 19.30u online wordt gezet, dus dat gaat ook concurreren met het Songfestival. Misschien wordt het diep in de nacht. Maar ook dan blijft het passen in de geest van het liedje dat iedereen, lopend naar de eigen groep om op pad te gaan, dan zingt: ‘Groot is de wereld en lang duurt de tijd, maar klein zijn de voeten die gaan waar geen wegen gaan, overal heen’. 

Songfestival

Ik doe een beetje mee aan de Songfestival-sferen. Twee jaar geleden leefde ik heel erg mee, omdat ik het liedje van Duncan Laurence groot had zien worden in India, het was al wereldwijd opgepikt, een maand voor de wedstrijd, ik wilde wel dat het ging winnen en zo was de voorspelling van de bookmakers. Nu heeft het een platinum-record voor een miljard streams, wereldwijd. Arcade is helemaal mijn India-liedje, want het paste bij mijn situatie van onzekerheid, niet wetend wanneer ik uit India kon vertrekken, het was een beetje Nederland dat ik elke dag beluisterde. 

Dit jaar is het Songfestival dus in Nederland met 3500 mensen publiek, per keer. De shows op de tv, de twee halve finales, zijn spetterend en spectaculair. Er hangt het maximum aan lampen en techniek aan het dak van Ahoy in Rotterdam, dat is helemaal doorberekend, en elke delegatie zit er in de eigen bubbel in de hotelkamers, ze mogen er alleen maar uit voor de repetities en het optreden en dan toch nog is Duncan Laurence besmet geraakt, zo sneu, en ook de delegatie van IJsland; dus er werd een filmpje van een repetitie vertoond, maar wel met het applaus van het publiek dat er nu zat. Het is een geinig liedje met grappige gebaren, ze hebben in IJsland een heel eigen vorm van humor en fantasie; dat valt me ook al jaren op in hun inzendingen voor de Biënnale in Venetië. De vrouw van de zanger blijkt zwanger, weggemoffeld achter een fantasie-muziekinstrument, er zitten een broer en zus in en ze kennen elkaar van de middelbare school. 

 

Dit weet ik allemaal door de gesprekjes die Nikkie Tutorials houdt in haar LookLab. Jeetje, wat heeft zij een internationale uitstraling met haar vloeiend Amerikaans Engels, zij hoefde niet mee op Engelse taalles in een Brabants klooster, zoals de andere presentatoren. Ook de gesprekjes hebben glamour en zijn tegelijk authentiek in haar betrokkenheid. Zelf heeft ze de week van haar leven, altijd al fan van het Songfestival geweest, en via haar jurken draagt ze met trots het gegeven uit, dat ze transgender is. Gisteren bestond haar glitterende jurk uit de kleuren van de transgender vlag: wit, lichtblauw en lichtpaars.

Gisteren was Máxima gast in het LookLab, om muziek voor kinderen te promoten en het viel mij op dat haar warme en stralende uitstraling zelfs een beetje verbleekt bij die van Nikkie. Van haar vind ik het leuk, dat ze ook zó gewoon durft te verschijnen. In een gesprekje met haar tijdens de repetities heeft ze geen make-up op en dan is het een gewone, gezette vrouw uit Brabant. Het toont hiermee ook haar kunst in de make-up, ze maakt ook filmpjes in haar tutorials, waar ze de ene kant van haar gezicht opmaakt en de andere kant niet. Ze won ook nog eens ‘Wie is de Mol’ door als enige wél om te kijken, terwijl de presentator met psychologische tactieken de aandacht van de kandidaten trachtte te bezweren. Wat een persoonlijkheid en wat leuk dat zij Nederlandse is.

De poging om de diversiteit van Nederland te laten zien, blijkt ook in de tussen-act, terwijl het volk van Europa telefonisch mag stemmen. Gisteren had het associaties met een dansende derwisj en bij de eerste halve finale was dat Davina Michelle met acteerwerk van Thekla Reuten in The Power of Water. Je weet wel: Nederland, waterland en de Deltawerken die het water tegenhouden: Welnu: prachtig beeldend weergegeven in een filmpje waar het grote podium van het live optreden zich mengde met beelden waar zij op de Deltawerken staat en onder water de heerseres van het water ontmoet. Ik heb het filmpje al meermaals teruggekeken; het sluit ook nog eens aan bij het onderwaterfilmpje van Arcade en over een muur van water die op je afkomt en die te weerstaan heb ik mijn hele puberteit gedroomd. 

Vanochtend werd ik wakker met de beelden en de klanken van de inzending van Portugal: eigenlijk een heel ouderwets liedje, nostalgie van vroeger zit duidelijk in de hele vormgeving erbij ingesloten. Tegelijk gemengd met de universele boodschap die altijd kan blijven, zo meldde de groep Black Mamba bij Nikkie: het liedje is geschreven in Amsterdam, op de wallen, waar ze ooit vijf dagen optraden en ze een oudere prostitué leerden kennen die wel het nodige had meegemaakt, maar wier motto nog altijd was: Al is het er vandaag misschien niet actueel, tóch is  het zo, in mijn leven: Love is on my side. Het is het overkoepelende thema van het gehele songfestival: ruimte voor iedereen; Open Up! Altijd mogelijk, ook al is de wereld in lockdown  en daarom vind ik het songfestival leuk.

Kringloop-activiteiten

De eerste dag maakte ik vergeefse rondjes op de fiets, zoekend over het bedrijventerrein en bij het kanaal onder Apeldoorn, op weg naar Foenix. Kringloop en Reïntegratie. Ik had op foto’s gezien dat het er ruim is opgezet, vol met allerlei spul en ik had hartgrondig zin om weer eens te struinen en te snuffelen tussen een berg aan spul. Dus ik kwam een uur voor sluitingstijd aan, maar vond toch nog een leuke witte mok met daarop ‘cup of joy’, van binnen hemelsblauw met witte margrietjes met op de bodem: 'God fills my heart with great joy’. Geinig,  die mag meteen mee in het mandje.

Ik twijfelde over een hoekrekje van draadstaal, dat kon als kruidenrekje dienen, ik nam het niet mee, maar had thuis meteen spijt. Bovendien fietste ik op de terugweg toevallig langs Tuincentum Tullekensmolen, had net mijn fiets op slot gezet en toen vertelde een medewerker dat ze eigenlijk net gesloten waren... O, dan kom ik terug, antwoordde  ik. Gisterenochtend was het zonnig, in de middag was regen  voorspeld, dus na een haastig ontbijt sprong ik weer op de fiets.

Het bos in groene lentekleuren en de bermen en weilanden boven Beekbergen vol wit en zoet weeig geurend fluitenkruid en gele boterbloemen, gouden regen en andere bloemen langs boerderijen: het fietsen alleen is al een feestje. Fijn tuincentrum met een keur aan bomen, planten enzovoort, buiten uitgestald in een grote tuinsetting, hier zal ik voortaan regelmatig komen, maar voor nu bleef het bij kijken, ik wilde toch nog even door naar de kringloopwinkel voor een degelijker ronde.

Tot mijn verrassing lagen er allemaal nieuwe dingen en ik nam zonder nadenken een vierkante grillpan en een grote hapjespan en een piepklein rond donkerblauw emaille pannetje met deksel mee, waarin je één ei kunt koken tezamen voor nog geen 9 euro, vond het kruidenrekje (1,95 euro) en ook nog eens twee draadstalen vierkante onderzetters (1,50 euro). En toen begon het al te regenen, wat nu? Maar de bovenverdieping bleek vol boeken met zitkrukjes tussen de boekenkasten en een royale bank en dus bracht ik er minutieus zoekend en lezend wel bijna drie uur door, zolang de regen duurde. Er waren weinig mensen en ik realiseerde mij dat het voor het eerst sinds de Coronatijd was, dat ik zó lang in een binnenruimte vertoefde in het publiek domein. Wat heerlijk. Mijn laatste keer onder vreemde mensen was op de markt in Bali, de ochtend van mijn vertrek naar Nederland dat bij aankomst al twee dagen in lockdown was.

Terug, ‘op de camping’, ging ik even langs broer Y. of deze de juiste schroefjes had om het rekje mee op te hangen, hij had grote gereedschapskisten hier gestald gehad in mijn schuurtje, wie weet zaten daar systematische laadjes in met exact het juiste materiaal, in plaats van de provisorische spijkers waarmee ik het aan de muur zou jassen. Hij bleek zijn eerste relaxdag te houden, languit op de nieuwe groene hoekbank en de heel dunne grote tv die de dag ervoor waren aangekomen. 

We flaneerden wat over de nu lege camping na het Hemelvaartsweekend, het woord ‘camping’ is meer van toepassing op de sfeer waar zijn huisje ligt: tegenover seizoensplaatsen, in wintertijd is zijn uitzicht dus een groot leeg veld, terwijl mijn sfeer die van een bos is. Hoe zat het met de nieuwe wc’s die er daar gebouwd waren, welke huisjes lagen eromheen en hoeveel plekken waren er exact? We gaven ons over aan een familietrek: altijd letten op het uitzicht en de perspectieflijnen, de exacte sfeer en mogelijkheden van een plek en hoe een andere plaatsing eigenlijk beter was geweest en waar je het liefst zou zitten.

We liepen langs de stortplaats en daar bleek een partij hout te zijn waar hij zijn bed van kan bouwen, een plastic  zwarte Amerikaanse deckchair, prima passend in zijn tuin en een relax-stoel ontbrak er nog, naast de houten picknicktafel die hij er al had neergezet. En er lagen héél grote laurierkersstruiken, waar ik de kleinste daarvan ook nog wel kon plaatsen, dus ineens was de rest van de namiddag besteed aan bedrijvig met een kruiwagen alles versjouwen naar zijn huisje en het mijne. Y. was al zó moe, dat ik degene was die het meeste met de kruiwagen liep met al mijn ervaring van het werken in de speeltuin en we maakten grapjes: Wat ‘de mensen’ (die er nauwelijks waren) wel niet zouden denken, van die Chinezen daar en dan de vrouw als slaafje inzetten. Al met al was het dus een actieve, zeer welbestede dag.

Máxima

Tja, je bent dus fan van Máxima of niet, en ik ben dus fan. In het verjaardags-interview met Matthijs van Nieuwkerk gisteravond voor haar 50ste, zie ik een gelukkige vrouw die al haar potenties gebruikt, warmbloedig, en nog even veel houdt van haar man, als toen ze als verloofde in haar rode jurkje werd voorgesteld aan het Nederlandse volk. 

De kern is of iemand ‘relatable’ is; of je haar keuzes, gedachtegangen, gevoelsleven kunt volgen, en Máxima snap ik helemaal. Zij vond de lamp die zij bij studio Drift zag, gemaakt van paardenbloemenpluisjes meteen mooi en vroeg of deze in het groot gemaakt kon  worden en ze vindt het iets magisch hebben als deze brandt als ze thuis komt. Zij heeft een schattige foto van haar man op haar werkkamer, waar hij ‘schalks’ kijkt, zei Matthijs, dat woord kende ze niet, de blik was niet naar haar want ze was er niet bij toen de foto gemaakt werd door een vriendin en ze kreeg het als een cadeautje en je snapt meteen waarom ze dol is op deze foto.

Ze houdt van poëzie, je hoort haar voor het eerst in haar moedertaal spreken waar ze een gedicht van Pablo Neruda voordraagt:  'La Poesia', over de betekenis van poëzie dat in het Engels zo eindigt: And me, a tiny being /  enabriated by the great void / filled with stars, / in the image and the likeness of the mystery /  I felt I was a part of the pure/ abyss / I wandered with the star s/ my heart was unleashed in the / wind. En ze woont in de woorden, ze weet wat ze uitspreekt. Zij vertelt dat ze vaak, tussen alles door, een gedicht leest en ook op reis vaak een gedichtenbundel in haar handtas heeft. Dat had ik ook, in mijn werktas van het wijkcentrum. Zij geeft Matthijs ook een gedichtenbundel uit haar eigen verzameling van Louise Gluck, aan de kaft zie ik dat het haar bloemengedichten zijn, Matthijs lijkt iets te vragen, waarom dit en ze zegt volkomen vanzelfsprekend dat zij dit jaar de Nobelprijs van de literatuur heeft gewonnen.

Ze praat over het verdriet van haar verlies van haar zus Ines, die zelfmoord heeft gepleegd, op haar begrafenis heeft ze gezongen, dat deden ze samen veel, het was van Bob Dylan: Knock on Heavens Door met de woorden: Mama, take this badge from me/ I can’t use it anymore/ It’s getting dark, to dark to see/ I feel I’m knocking on Heavens door. Maxíma hoort de woorden aan en knikt alleen maar, zo was het en ik denk: wat een kracht om dit dan te kunnen zingen op haar uitvaart... Nu ervaart ze weleens haar glimlach daar is ze blij om en ik herken het woord in deze context. 

Over hun vakantie naar Griekenland blijft nu alleen hangen dat ze altijd denkt in mogelijkheden en ook anderen daartoe wil zetten en ze zó dus dachten: Ze zijn gegaan, het was niet eens zo belangrijk voor ze:  dit is mogelijk; het mocht, maar het was niet solidair, zegt ze, een inschattingsfout. Kun je haar dat kwalijk nemen, als je het ook gewend bent om een dagje op en neer naar je moeder in Argentinië te vliegen? Binnen haar context maakte ze een extra rondje in het park. En de speedboot van twee miljoen? Haar man wilde die zo graag, ze gunde het hem en ik zou ook denken: als dat voor jou het ultieme symbool van vrijheid is, dan ga je niet meer steggelen om het geld, je weet dat ‘het volk’ het af zal keuren, maar dat had ook gekund als de boot vijf ton had gekost. Het lijkt mij wel passen bij die recalcitrante Willem Alexander van 18 jaar, die toen het liefst piloot was geworden en zeer zeker voor de liefde afstand zou doen van de troon. Als enige van haar gezin kent Máxima het leven zonder het keurslijf van een koninklijk hof. 

Dan hebben ze ook beide het Oranjefonds, een huwelijkscadeau van het volk, klein begonnen, maar uitgegroeid tot een bestand met 4000 (!) vrijwilligersorganisaties dat zij ‘het gezicht van Nederland’ noemen en waar ze beide trots op zijn. En ze houdt van haar man, dat is duidelijk, ook in haar woorden op het einde: hij is haar anker: 'Hij houdt mij scherp  en hij duwt mij... hij prikkelt mij om mijn werk te doen en hij houdt me tegelijk vast’, zie ik haar zeggen op YouTube waar alweer talloze fragmenten uit het interview terug te zien zijn. Kortom: Ik ben dus fan. 

Torres, Sleater-Kinney, María Grand, L’ Rain

Terwijl de regen om mij heen klettert op het dak werk ik de hele playlist af van de New York Times met de best gekozen liedjes van de afgelopen maand. Het geeft mij een soort Oerol-gevoel: helemaal niks weten van de huidige muziek en je dan maar laten verrassen, ervan uitgaand dat degene die kiezen er wel verstand van hebben. Bij Oerol is het me vaker gebeurd dat een optreden van een onbekende artiest die blijft hangen, dan jaren later nationaal doorbreekt.

Nu moet ik glimlachen van drie liedjes, ook door het filmpje dat erbij gemaakt is. In alle drie zie ik jonge vrouwen; ik realiseer mij definitief uit een geheel andere generatie te komen met andersoortige oogmerken. In twee van deze filmpjes zie je in elk twee vrouwen in een rommelig huishouden, een bijna bedompt soort van huis, zonde enige glamour. In beide kussen ze elkaar,  liggen in bed...enzovoort:  ze zijn zo gewoon in het gewone leven. Achteloos, zonder nadruk, liedjes waar vrouwen hun relatie en hun leven bezingen. ‘In mijn tijd’ , opoe vertelt, hing er nog iets strijdbaars rondom de lesbische liefde en wanneer je in het openbaar daarmee kwam, dan was dat strijdbaar, of ludiek, in ieder geval niet in een slonzig huishouden. Het eerste liedje is van Torres: Don’t put wishes in my head en het tweede liedje is van Sleater-Kinney: Worry with You. 

En dan was er nog een ander liedje dat mij opviel omdat het op een geheel ander terrein achteloos iets laat zien, zonder diepe betekenis zoals er vroeger gehecht zat aan dat terrein van de ‘spiritualiteit’. Er is alleen iets van een referentie in het filmpje aan al dat soort irrationele en onzinnige handelingen zoals het dat voor rationele en analytische mensen is, dat vroeger door hen de ‘geiten wollen sokken cultuur’ genoemd werd. Maar tegenwoordig mengen mensen genres en stijlen en dus verwacht je niet dat een tenor-saxofonist een filmpje maakt waarin ze zelf met haar twee andere band-leden, op blote voeten in de aarde loopt, haar armen streelt, in het water drijft en luistert naar het gekabbel ervan van, met de boodschap Now, Take, Your, Day, de titel van het liedje van María Grand. 

En dan was er nog een opvallend filmpje in de voor mij ongewone combinatie van beeld en muziek: L’Rain: Blame Me. Een vrouw schminkt zich, ze wordt een clown en ze zingt: Waste away now, make my way down. Wat zeg je dan eigenlijk, terwijl je handelingen er zeer doelbewust uitzien, maar de muziek iets ijls heeft? Er is tegelijkertijd stilstand en beweging.



De regen is gestopt en om mij heen is de totale rust weer weergekeerd, na een Hemelvaartweekend waar er veel meer actie in de lucht hing; onbekende mensen die langs liepen met buggies en kinderfietsjes. Ik heb nu nog geen mens gezien. De kluizenaar in mij, die ik ook ben, vindt dat best fijn.

Zing / neurie als vanzelf

Deze dag begon bewolkt dus ik ging ‘meedoen’ met Zing als vanzelf van Bert van de Wetering. ‘Meedoen’ tussen haakjes want ik kan niet zingen, alleen maar mee brommen  terwijl ik tegelijk met een stoffer en blik het huisje kuis en kleedjes buiten uitklopte. Voor mij is het dus geen zangsessie, ik beleef het als een mee-neurie-meditatie. Hij begint met ontspanningsoefeningen en een bewust-en-alert-worden van je lichaam met dingen die ik zelf ook ooit zo in de kapel bij de Clarissen de lucht in heb geslingerd. Eigenlijk ben ik dan wel een beetje jaloers als je het daarna kan koppelen aan het zingen van liederen in plaats van een meditatieve bezinning en daarna stilte, zoals ik dat deed.

Nu vond ik ook alle liederen zo wonderwel bij elkaar passen en ook bij deze tijd, waar de levensstroom van de lente zo voelbaar is. (Es rauchet das Wasser, woorden van Goethe, muziek van Brahms, ik zag erna op YouTube een mooie vertolking bij podium Witteman). Maar hij begon met The rythm of life; op YouTube beschikbaar in versies van het Urker Mannenkoor bij een waterval in IJsland  tot zang en dans uit de musical Chariot waar het lied uitkomt.  Tegelijk was er een soort van weemoed aanwezig van wat er ooit was ( When I was One and Twenty),  wat er kan zijn als vraag (Ken je mij ? een tekst van Huub Oosterhuis, een vertaling van een psalm)  of wat je graag zou willen dat er was ( I want to hold your hand van de Beatles). En hij eindigde met ‘Gabrielle’s Song’, dat lied uit de film As it is in Heaven, het ultieme lied van levenskracht, het oprijzen uit ellende. 

En toen begon de zon te schijnen en ik maakte een favoriete rondgang door het bos: O! Het bos is zó prachtig nu, het begon eerder met het zachte groen van de berkenbomen tegen de donkere dennenbomen aan, terwijl verder alles nog kaal was en nu staan alle beukenbomen in mild ontluikend blad en gedurende de dag zie ik nu ook de twee eikenbomen om mijn huisje steeds meer uitkomen. En net vond ik dan ook een versie van dat andere lied dat Bert inoefende: Homeward Bound van Marta Keen gezongen door  BYU Vocal point ft The Al American Boy Chorus en de enscenering daarvan is in een bos, zo heel erg wat ik nu zie en beleef. 

Over wat komt en gaat... en het grote verlangen en de hoop dat er een thuis is voor een ieder, de levenden en de doden... De livestream van Bert van de Wetering van deze zangsessie is nog drie dagen beschikbaar op YouTube. Misschien ga ik het een deze dagen gewoon weer een keer opnieuw beleven.

Blogothèque. A Take Away Show

Nu het weer te koud is om meteen buiten te zitten en er te ontbijten, volgens Weerplaza is het nu maar 13 graden, kun je alleen maar nagenieten van een ideale Hemelvaartsdag gisteren met zoveel lentezon. Ik heb ondertussen voor het eerst in dit seizoen weer het gras gemaaid en de kantjes bijgeknipt, maar wilde verder languit in een stoel liggen en lezen. Vandaag bij dit weer zal ik maar eens wat ontkiemde zaden in grotere behuizing gaan zetten en mijn tent-tuin-kasje daarmee verder inrichten. Als ik dat niet doe, dan wordt het een mini-bibliotheekje, want tijdschriften en boeken beginnen nu al te slingeren op de nog lege draad-planken.

Over een bibliotheek gesproken... Ik kwam een mooi filmpje tegen op YouTube: Benjamin Clementine die Condolence zingt A Take Away Show, heet  het. Je ziet hem op blote voeten de lege nationale bibliotheek in Parijs betreden, een indrukwekkend oud gebouw vol oude boeken en beelden van steen die je aankijken en dan zoekt hij zijn piano die daar ergens is neergezet en zingt. Het eerste wat ik dacht was: dit is nou zo’n filmpje dat in deze Coronatijd verzonnen is, een artiest die zingt zonder publiek, een camera die het vastlegt en zo zie je al die muzikaliteit uit iemand vloeien, dát is de natuurlijke habitat, niet zozeer die zaal vol mensen.

Ik dacht terug aan de thuisconcertjes van Norah Jones achter haar piano en Mary Carpenter met haar gitaar die elke week, een jaar lang trouw acte de présence gaven, het hoorde bij de eerste lock down-tijd toen iedereen strikt zich eraan hield, dodelijk geschrokken, maar nu de wereld wat opener is geworden, zijn beide ermee gestopt. Alles en iedereen vindt nieuwe manieren uit om toch weer op te treden en zo meteen mogen we de grote bubbel van het Songfestival vanuit Rotterdam op de tv aanschouwen.

Dus ik waardeerde dit filmpje van Benjamin Clementine extra: de moeite die gedaan is om zo’n lied een eigen omgeving te geven, waardoor er ook weer andere associaties ontstaan. Maar toen zag ik dat het filmpje een deel was van een hele serie die al héél lang bestaat, 10 jaar las ik ergens in het commentaar eronder, het valt onder het abonnement La Blogothèque; A Take Away Show en daarin zitten allemaal filmpjes van artiesten die zingen en akoestisch musiceren, soms al lopend op straat, of bij een zwembad, of ergens buiten bij een park, of langs mensen in een rokerige bar.

De kern ervan lijken die artiesten te zijn, die allereerst in zichzelf besloten, zonder aandacht te geven aan omstanders, musiceren waarbij de omgeving een sfeer en betekenis toevoegt, juist door alleen maar er te zijn. Heel veel wat ik toen aanklikte, allemaal onbekenden voor mij, beviel mij meteen. Als tweede zag ik Lola Marsh; You’re Mine & Sirens, in de straten van Tel Aviv, bitterzoet met alle gewelddadigheden van nu in Israël in ogenschouw.

En daarna Billy Ryder Jones die Wild Roses zingt zittend met een gitaar op de grond in een oude begroeide achtertuin, ergens wat verscholen. En daarna nog veel meer: Lianne la Havas die wandelt door de straatjes  van Mont Martre in Parijs en No room for doubt zingt; ach het onbezorgde straatleven van voor de Coronatijd... En van  Bon Iver; For Emma, For Ever Ago dat begint in een binnenplaats van een wooncomplex, waarna ze naar buiten gaan. Dit is zo geregistreerd dat het ook in Coronatijd gemaakt had kunnen worden als de mensen eromheen zich hadden laten testen en ze met elkaar in een bubbel zitten, maar het komt al uit 2008.

Gisteren werd ik me overigens ook pas echt bewust dat het bos om mij heen mijn extra ‘buiten’ en achtertuin is: de achterburen vierden buiten luidruchtig een verjaardag met verjaarsbezoek. Lang vond ik dat wel aardig, al die reuring en toen had ik er ineens genoeg van. Hup, een wandelingetje en dan ergens in de zon, in de stilte van het bos weer neerzijgen, helemaal oké!

Boekwinkeltjes

Onlangs heb ik de wereld van Boekwinkeltjes.nl ontdekt, dat in feite het grootste antiquariaat van Nederland is met zéér veel particulieren die nu een eigen boekwinkeltje bestieren en helemaal online. Tot nu toe had ik er een enkele ervaring mee, waar ik een vraag mailde naar een aanbieder en nooit een reactie terug heb gekregen. Bovendien moet je verzendkosten betalen en dat maakte het onaantrekkelijk en deed mij struinen in het tweedehandsboeken-bestand bij Bol.com, waar je eenmalig 1,99 euro aan servicekosten betaalt, hoeveel je er ook bestelt in een keer en na 20 euro is de verzending altijd gratis.

Maar Bol.com stopt met tweedehandsverkoop en ik zocht naar exemplaren van het stripboek Thorgal, tikte de zoekterm in en zag op een fotootje een man van mijn  leeftijd geflankeerd door twee witte robots uit het goede leger van Star Wars, ‘May the Force be with You’, stelde een vraag over een exemplaar en de verzendkosten en kreeg prompt een antwoord terug met daarin ook de suggestie dat, wanneer ik veel meer exemplaren kocht , hij er dan een leuk prijsje van kon maken. Dat prikkelt meteen mijn onderhandelingsgeest, dus ik zocht alle exemplaren die ik nog niet had op en meldde deze wel te willen bestellen onder de voorwaarde dat er geen sprake was van een bepaalde inkleuring.

Ik was er al achter dat de oude versies van Thorgal veel mooier en genuanceerder van kleur waren dan een moderne variant. Dus hij deed de moeite om al zijn exemplaren te checken en te melden welke goed waren en deed zijn prijs. Maar ondertussen was ik een ander aanbieder tegengekomen, die voor de belachelijk lage prijs van 15 euro, negen exemplaren aanbood, waarvan ik er zeven nog niet had, met de juiste inkleuring, dat had hij dus al voor mij onderzocht. Hij nam het sportief op, verzekerde dat zijn exemplaren wel in een  uitzonderlijk goede staat waren, maar even goede vrienden als ik niks bij hem zou kopen...  Er volgde nog een onderhandeling hoe duur het zou zijn als ik alles wel bij hem zou kopen, plus nog een andere graphic novel-serie waar ik ook wel belangstelling voor had, maar uiteindelijk werd het me te duur, dus ik vertrok, voorlopig. 

En toen kwam ik uit bij haar en het blijkt dat de verzendkosten 7,25 euro zijn, met een maximum van 10 kilo. Dan kon ik net zo goed nog wat boeken erbij zoeken, want alles wat zij aanbood lag tussen de 2 en de 4 euro, met een uitschieter van 6 euro voor Anna, de gebonden biografie over Annie M.G. Schmidt door Annejet van der Zijl. Dus ik gaf haar een lijstje met de vraag of ik hiermee al bij de 10 kilo kwam. Zij meldde dat ze die dag aan inkoop had gedaan, net terug was met tassen vol boeken en dat ze even ging uitrusten en het dan voor me zou uitzoeken. 

Ik bleek bij lange na, nog niet bij die 10 kilo te komen, dus ik zocht verder in haar gigantische boekenbestand met voor drie kwart allerlei onbekend materiaal van voor mij obscure auteurs. Ik vroeg haar of ze per kilo ergens opkocht, maar nee, ‘was dat maar waar’, mailde ze, ze gaat alle kringloopwinkels af, haar winstmarge is heel klein, het is een uit de hand gelopen hobby. Dus, in feite, de eerste dag dat het weer kon, na de lockdown, is ze weer op pad gegaan.

Ik vind het heel grappig om ineens te ervaren dat al die ‘Boekwinkeltjes' op die site dus bemenst worden door allerhande individuen. De ene zet een deel van zijn eigen verzameling te koop, misschien omdat hij een deel wil vervangen met een nieuwe uitgave, is daar trots op en wil er ook niet zomaar afstand van doen. Bij beter kijken zie je nu aan het aanbod dat sommige mensen waarschijnlijk al hun boeken te koop zetten, en dan kun je een heel lange leesgeschiedenis met bij bijbehorende interesses traceren. Dat zijn, vermoed ik, dan allemaal mensen op leeftijd, die van hun boeken af moeten... 

Voor nu, kocht ik bij haar een doos vol boeken voor 50 euro plus nog verzendkosten. Heel gevarieerd: van  een zakboekje over vogels, oude Kronkels van Simon Carmiggelt, tot Nijntje is stout, het ABC van Rie Kramer, de Bosatlas van de wereldgeschiedenis, de Odyssee van Homerus, het hele dikke boek Het lot van de familie Meijer van Charles Lewinsky, dat ze ‘een schitterend boek’ noemde. 

De prijs had ik haar zelf aangeboden, want ineens zag ik minutieus struinend, bij haar twee aanbiedingen, dat wanneer je voor 35 euro kocht, je het voor 20 euro kreeg en ik was al bij de 70 euro. Ik had het geheel dus voor 40 euro kunnen krijgen. Toen mailde ze dat het een foutje was, dat het per ongeluk weer op de site was verschenen, het was een vakantie-aanbieding van vorig jaar zomer, maar ik zou het natuurlijk wel krijgen! Ik vond dat wat sneu voor haar, mailde dat en stelde 50 euro voor, dan hadden we er beide wat aan en dat vond ze ‘heel fideel’.  Ik heb mezelf voorgenomen dat ik eerst alle boeken gelezen moet hebben en dan mag ik weer kijken op Boekwinkeltjes.

Cliënt E. Busken

‘Dat dit boek nu de Libris Literatuurprijs moet winnen’, dacht ik gisteravond bij de bekendmaking in Nieuwsuur. Begeleid met de woorden: ‘Een roman die je opslokt en die je naar adem happend rond laat tollen en hijgend stil doet staan’, aldus Lilianne Ploumen.Want ik had besloten om het niet te gaan lezen. Ik had het geleend van P. omdat ik wél meteen bij lezing van de eerste pagina meegenomen werd, ‘Het is wel wat depressieverig’, had P. er nog bij gezegd, maar het leek me toch wel wat. 

Tot ik de eerste zeven pagina’s ofzo gelezen had en het me inderdaad mee zoog naar zwartgalligheid. Nee, ik wil niet  257 bladzijden lang in het hoofd van deze man  zitten, dacht ik, wég ermee. Het hoofd van Cliënt E. Busken geschreven dus door Jeroen Brouwers. Maar ik had het boek dus nog hier in mijn boshuisje en vandaag besloot ik om mij ertoe te zetten om het boek als geheel, in een ruk uit te lezen. Ook dóórlezen dus, al zou het niet bevallen. Ik wil dan toch weten of ik de erkenning met de Librisprijs terecht vind. 

JA, kan ik nu volmondig zeggen, na het boek met  de onderbrekingen van alleen een kop thee, iets eten en een toiletstop voornamelijk in mijn tent-tuin-kasje gelezen te hebben, terwijl de regen af en toe op het doorzichtige dak kletterde. Gewoonweg als kamperen dus en in mijn ervaring lees ik dan ook geconcentreerder en intenser, zo’n beetje in de natuur; sensaties komen dan meer binnen. Het boek beslaat  één dag van het leven van E. Busken die op de gesloten afdeling van een verpleegtehuis woont, tenminste lijdend aan dementie, is de eerste indruk, maar wel in staat om zeer beeldend te melden hoe het is om opgesloten te zijn in je lichaam, in totale aftakeling en afhankelijkheid, je zelf wassen kan en mag niet meer, en dan het vreemde contact met  al die verplegende personen aan je bed, professioneel aardig en luchtig, maar wat heb je daar aan? 

Ik kwam alweer heel lang geleden elke week in een verpleegtehuis en vond het daar werkelijk surreëel gek. Mevrouw S. die ik er bezocht, was geveld door een hersenbloeding en daardoor aan één zijde verlamd geraakt, maar helemaal helder van verstand, maar ze mocht in de huiskamer niet naast de enige andere heldere zitten. Dus zat ze de hele dag aan een tafel met half slapende en kwijlende niet aanspreekbare dementerenden. Reden: dan kon ze een oogje in het zeil houden. Er was één vrouw op de slaapzaal waar ze sliep die loerend rond spiedde en iedereen ervan beschuldigde dat zij dingen van haar stolen, terwijl het vermoeden was, dat ze dat zelf was. Rollen koekjes, bonbons, maar ook sieraden verdwenen er.

Bij E. Busken weet je gaandeweg, al lezende, niet wat er allemaal met hem aan de hand is en dat is het knappe van het boek. Hij denkt van zichzelf een beroemde wetenschapper te zijn, schrijver, schilder, bevriend met Beatrix enzovoort. Ook blijkt hij geleefd te hebben in verschillende tijden en op het eind zegt hij ergens dat hij misschien al heel lang daar woont. Terwijl je in het begin denkt dat hij er net is. Ook wordt onthuld dat hij geen eigen inkomsten heeft en totaal onverzorgd in een verwaarloosd  huis vol rotzooi gevonden is, dat de boeken van zijn moeder er gebleven zijn. Dus wie was en is hij? Nú dus vastgebonden in een rolstoel, trillend en schuddend met lekkende pampers aan.

Je verdwaalt in zijn geest in ongekende mogelijkheden (al de verplegenden zijn dan weer man, dan weer vrouw en hij werd als kind als een meisje gekleed, meldt hij) en dat brengt zijn observaties in de discussies van nu: over gender en Black-Lives-Matter. Het was een heel fijn boek voor een  regenachtige middag  in een taal met een ritme en een cadans die swingt.

Grassprietjes in het oor enzo.

Ik heb het artikel uit de New York Times onmiddellijk aan mijn leeslijst toegevoegd omdat ik het niet wilde vergeten. Maar de beste manier voor mij om iets te onthouden is, om er een blogje over te schrijven, dus dat doe ik nu maar. Het artikel heet 'Meet the other social influencers of the animal kingdom' en het haalt de veronderstelling dat alleen mensen aan ‘cultuur’ doen, onderuit. Het gaat over Julia, een chimpansee in het Chimfunshi-reservaat in Zambia, waar een wilde kolonie chimpansees leeft. Zij verzon op 18 jarige leeftijd ineens om een lange groene grasspriet diep in haar oor te steken en daar vervolgens trots  mee rond te paraderen.

Dat werkte aanstekelijk: eerst probeerde haar zoon het ook, daarna twee vrouwelijke vriendinnen en daarna ook een mannelijke vriend: tenslotte namen acht van de tien chimpansees van haar sociale groep, waar zij dus influencer van was, dit gebruik over. Dat ging gepaard met veel oefenen omdat het helemaal niet zo makkelijk was om een grasspriet diep in je oor te steken, zó dat je ermee vrij kunt bewegen. Ze rilden tijdens het zich eigen maken van de juiste techniek over hun lichamen en toen ze het eenmaal ook konden, liepen ze net als Julia trots rond te paraderen  Julia is twee jaar geleden overleden, maar het gebruik is door het hele sociale netwerk overgenomen.

Ik vind dat zó leuk! Dat ook beesten dingen doen die geen praktisch nut hebben, ergens plezier aan kunnen bleven, terwijl ze er wel wat moeite voor moeten doen en het dan ook aan elkaar doorgeven, waar er geen sprake is van dwang of macht. Nu krijg ik ineens de herinnering  dat ik iets dergelijks ook ooit heb waargenomen in Burgers Zoo in Arnhem. Daar waren twee chimpansees in het binnenverblijf van elkaar gescheiden door een muur met aan één kant water. 

Eerst zag ik ze roepen naar elkaar en ook kloppen tegen de muur. Toen ze eenmaal hadden ontdekt dat die andere echt aan de andere kant van de muur aanwezig was, door hun hoofd langs de muur te steken, toen probeerden ze elkaar aan te raken door hun armen naar elkaar uit te steken, langs de muur. Dat lukte natuurlijk niet. En toen... verzon de ene om een tak naar de andere langs de muur over het water naar de andere te reiken, die begreep wat de bedoeling was, en pakte het andere uiteinde van de tak.

Er volgden vreugdekreten en dansbewegingen, ieder aan één zijde van de tak, de muur tussen hen als het ware overwonnen. Dat verlangen naar echt contact en echte ontmoeting, het lijkt wel zoiets als het huidige verschil dat iedereen ervaart tussen streamen en hoe het zou zijn om met elkaar in één ruimte te zijn. Dat chimpansees kunnen ervaren dat een tak met aan elke kant de hand van de andere een verbetering is en dat rondwandelen met grassprieten uit de oren leuk is: het zijn net mensen. Of wellicht zet de omgekeerde notie meer zoden aan de dijk: wanneer mensen het grootste deel van hun energie zouden besteden aan het verbeteren van hun leefomgeving, ‘simpele’ genoegens, eenvoudige gebaren... Dan werd de wereld wel leuker.

Tent-tuin-kasje. Kiemen

Heerlijk, om buiten te zitten met zoveel geluid van vogeltjes om je heen en weer wat echte warmte van de zon op je te voelen. Eergisteren heb ik mijn tent-tuin-kasje opgebouwd en het past er precies. Meteen zaaide ik de tomaten- en de zoete puntpaprikazaadjes in oude plastic druiven-verpakkingen en zette het erin. Je wilt toch meteen zo’n kasje in gebruik nemen! Maar het bleek dat ik ze s’avonds toch binnen moest zetten, want de zaadjes kunnen niet tegen nachtvorst en teveel kou.

Zonet heb ik een kartonnen doosje bekleed met plastic, toen weer bekleed met  een laagje karton en weer een laagje plastic en toen eerst bosaarde erin en daarna een laagje moestuinaarde die ik besteld heb. Daarin twee gleuven gemaakt en in het ene rijtje rucolazaadjes en in de andere eikenbladsla-zaadjes en toen bordjes gemaakt van karton en een oude satéprikker. Zo, eens kijken wat eruit komt.

Het hele idee is ontstaan omdat de zaadjes van Appie het goed deden op de richel van mijn raam. Maar ik heb totaal geen ruimte in mijn boshuisje om daar verder iets mee te doen. Buiten was het nog te koud, in het schuurtje is ook niet echt iets, daar kan geen licht bij, en toen ineens het Lampje van Guus Geluk, zo heet hij toch, de uitvinder in Donald Duck? O nee, hij heet Willie Wortel.

Ik heb ook een kiemschaaltje gekocht met alfalfa-zaadjes. Daar kan niks aan mislukken, geloof ik: je zaait de zaadjes op een zeef in het ronde schaaltje en je zorgt dat het waterreservoir eronder gevuld blijft. Na 5-7 dagen kan je de alfalfa oogsten, mmm, lekker voor op de boterham. Het is leuk om gedurende één dag de zaadjes al te zien zwellen en gisteren voor het slapen gaan zag ik dat er zich al ééntje ontkiemt had, een heel klein wit frubbeltje met de dikte van een haar.

Verder doe ik het vooral voor de ervaring; kijken hoe ver ik kan komen. Zou ik werkelijk nog eens wat oogsten, wat uit deze zaadjes komt? Dat zou voor het eerst zijn. In de moestuin op de boerderij in Kranenburg komt alles dus uit zelf opgekweekt zaad. Ik heb alle stadia wel gezien aldaar: net gezaaid in bakjes, net overgeheveld in kleine potjes, zelf beginnende pompoen en courgetteplanten uit de potten in de moestuin neergezet en eenmaal bonen in de grond geplant en toen kreeg ik daar maanden later een oogst van.

Vooral de grote tomaten planten die het geheel van hun glazen kas bijna overwoekerd en waar je in oogsttijd elke dag verse tomaten kunt plukken, ook kleine zoete cherry-tomaatjes, zó in je mond, die baren nu ontzag bij me. Zijn die écht ontstaan uit één zo’n zaadje, zou mij dat lukken, zo’n plant in mijn kasje? Ik ga het niet te zeer ambiëren, dit gefröbel en ermee bezig zijn, is al leuk genoeg. De laatste regels van een gedicht van R.F. Langley die passen hier wel bij:

.... We find /peace in the room and don’t / ask what won’t be answered/  We don’t know what we see, so / there is more here. More. Here.

Young at Heart

Gedurende twee beschuitjes met aardbeien en slagroom en de koffie bij het ontbijt, lonkte het bos om daarin te gaan lopen. O! Dat heerlijke lichte groen tussen de hogere dennenbomen, dat ochtendgetierelier van de vogeltjes, die dauwachtige frisheid over alles heen. Ik dacht terug aan India: als ik daar 's ochtends heel vroeg wakker werd, dan haastte ik mij naar het strand en de zee om de zon te zien opkomen. Ik zag de vissers op hun heel kleine bootjes weer aan land gaan, hun netten controleren, meestal zaten er maar een paar visjes in.

Gisteren liep ik voor het eerst weer door de Dorpstraat in Beekbergen, waar de winkels en de terrassen weer open zijn. ‘Terras open’ is hét beeld geworden van die vreselijke lockdown, waar iedereen binnen zit. Ik zag mensen in dikke jassen zitten, zo vergenoegd en innig tevreden. Ook ik werd er vrolijk van. Ik hoef zelf helemaal niet op een terras te zitten, erlangs lopen is meer dan genoeg. 

Dat komt, denk ik, omdat Nederland door haar klimaat een gesloten samenleving is. Wij zien ‘de ander'  alleen op terrassen of in drukke winkelstraten. Waar mensen bijna altijd buiten leven, kindjes in bad gedaan voor de ingang van een huis. Gekleurde mandala’s voor de deuropeningen, vissers op het strand, offertjes die gelegd worden in de Balinese huistempeltjes, een levendige markt waar er werkelijk alles gedaan wordt, baby’s die slapen tussen de manden met fruit, eten gekookt en aan simpele tafels te nuttigen, enzovoort, daar zijn de mensen altijd vanzelf om je heen en is er altijd wat te zien.

In de Dorpstraat vond ik zo’n ouderwetse winkel, de voorloper van Blokker, met hoge schappen vol huishoudartikelen, speelgoed, frutsels, schrijfbenodigdheden, servies, tuinartikelen enzovoort. Ik kocht houten pollepels en een handig  plastic hoekbakje voor in de spoelbak, waar je een schoonmaakdoekje, een sponsje en de afwasborstel in kwijt kan; ik raakte bijna verrukt van deze vondst, voortaan weet ik waar ik naar toe kan, als ik ook maar iets huishoudelijke mis, dan is het kennelijk al uitgevonden en vind ik het in een winkel als deze: een soort van tijdmachine: héél vroeger, nog op de lagere school, was er ook zo’n winkel vlakbij een kerk, waar ik in het gebouwtje daarnaast op ballet zat. Samen met Moeder gingen we daarna dan weleens naar die winkel.

Ik beluisterde en zag weer een leuk filmpje op YouTube: Young at Heart van The Bluebells. In dat filmpje zie ik een oude tienerdroom verwezenlijkt: 'Later als ik oud ben met een busje gaan reizen’. Het werd een huisje in het bos, ook toen al goed voor een plek ergens in de rangorde van het wensenlijstje. Of een huisje aan zee. Of...? Elke idylle heeft een wens daaronder of erachter, of een aansporing: wat je ook doet, waar je ook bent, blijf young at heart. En nu ga ik weer naar binnen, om een tweede kop koffie te maken en wellicht nog een beschuitje met aardbeien en slagroom.

Bevrijdingsdag 2021

Vanochtend heb ik het live-bevrijdingsconcert gezien vanuit Amsterdam in theater Carré, gisteren kon ik niet live kijken omdat broer Y. bij mij at, die vijf dagen gaat klussen in zijn huisje en daarbij ook de keuken eruit sloopt, dus niet zelf kan koken. Het was het eerste wat ik nu wilde doen: dit live-concert zien, want ik geloof wel in dit soort van samenbindende evenementen; de moderne rituelen die mensen de ervaring van ‘samen’ kan geven, alle verschillen overstijgend. 

Nu was het pikant:  bevrijdingsgeschiedenis kan geschreven worden, omdat Hanin zong. Zij is bekend geworden in The Voice of Holland, een jonge vrouw uit Syrië, zonder verblijfsvergunning, zij en haar familie hebben die niet gekregen omdat zij ook nog een tussenstop in Venezuela hebben gemaakt. Zij heeft kenbaar gemaakt graag in Nederland te willen blijven en zij mocht nu zingen wat zij wilde en dat was Imagine van John Lennon. Het kán niet anders, lijkt mij, dat zij een status zal krijgen, zó wreed kun je toch niet zijn, om iemand op Bevrijdingsdag te laten zingen voor de ganse natie en haar dan het land uit sturen? 

Ook de toespraak van André van Duin schreef ter plekke bevrijdingsgeschiedenis: hij vertelde nog nooit op de Dam geweest te zijn op 4 mei, want hij  ging altijd naar het  Homomonument naast de Westerkerk, waar er ‘altijd bloemen liggen,  altijd.’ Dat klopt ook in mijn waarneming: door de tientallen jaren heen bezocht ik het ook elke keer weer als ik in Amsterdam was tijdens verschillende seizoenen en dat raakte me ook: dat toeristen over de hele wereld, ik heb ze er ook stil en ontroerd op de driehoeken zien staan, elkaar omarmend, daar zorgen voor altijd verse bloemen. André van Duin vertelde dat hij nu huilende mensen was tegen gekomen die tegen hem gezegd hadden: Eindelijk! En zo is dit monument nu een deel geworden van een Nationale Herdenking. Ik heb zelf ooit eens een brief naar Madurodam gestuurd met het verzoek dit monument toe te voegen in het mini-Amsterdam. 

Wat ik ook een mooi monumentje vond van persoonlijke groei en dat is er ook altijd één naar bevrijding, is zangeres Davina Michelle, één van de ambassadeurs van bevrijdingsconcerten die nu gestreamd te aanschouwen waren. Puur toevallig maakte ik onlangs die groei versneld mee: ik zag haar auditie bij Idols: een spontaan meisje met een beetje een straatmeisjes-uitstraling zingt, overdondert de jury en  spreekt ze allen met ‘U’ aan in een soort van ontwapende onschuld. Daarna zag ik bloed eerlijke optredens in talk-shows, iets rauws en ongepolijst in haar stem werkt bij mij als een kras op een plaat, waardoor een liedje extra op springt. En nu zong zij een lied, speciaal voor deze dag geschreven. Zij liet zich inspireren door gesprekken die zij had met allerhande mensen en waarvoor zij op haar Instagram-account een oproep   plaatste:  of deze aan haar wilden vertellen wat voor hen ‘vrijheid’ is. Er reageerden o.a. een weeskind, een vluchteling, een prostitué en het lied heet Nobody is Perfect. Zij trad op voor het Stedelijk Museum in Den Haag en begeleidde al zingend, de heer Mark Rutte, die de nationale bevrijdingsvlam aldaar aanstak.

Al met al een speciale Bevrijdingsdag. Niemand weet hoe het er volgend jaar uitziet. Ik hoop van harte dat er dan meer mensen mee kunnen zingen ( en daarmee doel ik allereerst niet op de verzameling van massa’s  mensen in de openbare ruimte, maar op de inhoud van de woorden), met het liedje van Toon Hermans, nu vertolkt door André van Duin: 'Dit is een land om lief te hebben'.

TRY not to abuse your power

Zo. Dat komt wel binnen: de beelden van het filmpje van het nieuwe liedje van Billie Eilish dat zij ook zelf geregisseerd heeft: Your Power, met daarin prominent de woorden:  Try not to abuse your power. Ook toevallig heel toepasselijk voor deze dag: de Dodenherdenkingsdag. Ik vind de aansporing ook subtiel Try...: probeer geen macht te gebruiken, daarmee implicerend hoe makkelijk en voor de hand liggend het kan zijn om wél macht te gebruiken. 

Ik dacht aan het voor mij schokkende bericht, toen ik het voor het eerst hoorde op de middelbare school, dat de Joodse Raad het de Duitsers gemakkelijk heeft gemaakt omdat ze een heel goede administratie hadden en al die adressen waar Joden woonden zomaar ter beschikking hebben gesteld. Natuurlijk wist niemand indertijd precies waartoe ze uiteindelijk gebruikt zouden worden, maar dat het voor niets goeds zou zijn, dat was wel al duidelijk. Dus het moet het persoonlijke machtsbeleven zijn geweest van ambtenaren van de Joodse Raad, het wentelen in een soort van genoegzaamheid en tevredenheid  met het eigen systeem, het overzicht en de macht erover te kunnen beschikken, die tot dit resultaat leiden. 

Vergelijkbaar met al die ambtenaren nu, die ook meedraaiden, die tot de toeslagenaffaire heeft geleid, enzovoort... Het wangedrag van trainers in de turnwereld, al het seksueel misbruik in de kerk en pedagogische instellingen, Harvey Weinstein, de oud-directeur van Theater Oostpool, de muziekindustrie, waar Billie zelf mee te maken heeft. Wie nog geen macht heeft moet zich van alles laten weggevallen, en wie macht heeft ziet door het systeem waar deze in zit, waarschijnlijk niet altijd dat deze aan machtsmisbruik doet...

Maar het gaat ook over de macht die je kan bevangen die te maken heeft met het  nodig hebben van goedkeuring van anderen en denken dat je moet voldoen aan beelden die anderen op jou van toepassing vinden. Bij Billie gaat het misschien over haar eigen uiterlijk: ze is bekend geworden door voor de helft geverfde felgroene haar en haar vormloze oversized kleding waar ze zichzelf ontworstelde aan het gangbare schoonheidsideaal voor vrouwen. Maar nu is het haar blond en ze staat op de cover van Vogue in sexy glamourkleding met corset van bekende modeontwerpers. Oppervlakkig zou je dus kunnen denken dat zij nu toegeeft aan de macht van een schoonheidsideaal, maar zelf zegt ze: het gaat erom dat je tevreden ben met jezelf en dat je doet waar jij je op dit moment goed bij voelt. 

In liefdesrelaties speelt macht ook onbewust vaak een rol: waarom zie je vaak de dynamiek dat de ene buigt voor de andere, in concreto dat het ‘gezamenlijke’ leven dan gebeurt volgens de lijnen, zoals een van de twee dat wenst en het gewoon is te doen? Billie schijnt last te hebben van een oude relatie toen zij 17 was en verwijst daarnaar en ziet kennelijk ook de onmacht van het macht uitoefenen: Try... Probeer geen macht uit te oefenen... En ze kent nu de ervaring als wereldster dat ze mensen ontmoet, die werkelijk alles voor haar zouden willen doen, wat zij maar opdraagt en ziet daar, zo lijkt het, ook de verleiding van.. Try...

En dat alles resulteert in een filmpje waar zij aanwezig is in de vormen van het bruine, bergachtig landschap vol spleten en holen en rotsen, haar voeten ingebonden, in een volkomen nieuwe verschijning, aan de rand van een bijna afgrond, terwijl een dikke grote slang, een Anaconda, de wurgslang, om haar heen kronkelt. Zo levert ze met deze beelden en dit liedje een boodschap richting de bevrijding. 

Tuin-perikelen

Ineens heb ik twee tuintafels in mijn bostuintje. Ik wilde er één, je wilt toch graag buiten aan een tafel kunnen eten en er boeken op kunnen neerleggen. Omdat ik altijd van alles tegelijk lees en inkijk, had ik deze al actief gemist. Maar ik was wat besluiteloos, wat voor soort, van hout of metaal of kunststof? Rond of een rechthoek, hoe groot? Zo’n tafel gaat toch al gauw de sfeer domineren. En dan moet er waarschijnlijk ook een verhuiswagen het terrein op, die krijg je niet met een golfwagentje ofzo, hier.

Op Koningsdag vroeg ik aan buurvrouw S. of ze haar rechthoekige, lichtgele plastic tafel waar dingen op gestald waren soms verkocht. Nee, dus. Ik kwam terug  en dacht: en nú, ga ik die ene bestellen: een witte opklapbare tafel, 70 cm smal en 180 cm in de lengte, die kan tegen het huisje aan en ook dienen als oppottafel. Mijn moestuinzaadjes van Appie tegen het raam, die moeten  binnenkort weer een grotere behuizing hebben en binnen kan dit niet. 

Maar de volgende dag kwam S. aan: ‘Ik heb wel een ronde tafel, die mag je hebben voor 5 euro’. Ik liep mee: Ja, dat was er exact een over welke ik al getwijfeld had of ik die zou kopen... En rond, ik kan deze desnoods ook nog op de parkeerplaats zetten, die ik niet gebruik, met een pot erop ofzo. Maar hij past prima achterin het tuintje en het plezier van een tafel binnen handbereik was er meteen. Dan zou die andere witte tafel dus vooral voor potten met planten worden en ik keek op internet naar kweekbakjes, terwijl ik al een grote zak met moestuingrond besteld had.

Toen kwam er gisteren ineens een wild idee bij: zal ik misschien een moestuin-tent-kasje kunnen plaatsen naast het schuurtje? Is meteen ook de inkijk met de achterburen weg. En ik win aan leefruimte. Het is ook leuk om in een kasje te zitten, waar het geurt naar kruiden tijdens een zomerse regenachtige dag, weet ik al, van de glazen kas op de boerderij in Kranenburg. Ik mat de maten: het zou er precies kunnen passen.

Dus nu sta ik op het punt om zo’n kasje te bestellen. En dan ook maar meteen potten en een gieter. En biologische zaden van Bolster, die ook een leuke website hebben met uitgebreide beschrijvingen en suggesties. Nou ja, enfin. Nog éven laten sudderen, nog een kopje koffie, de krant uitlezen,  en dan...?