Zonet heb ik een kartonnen doosje bekleed met plastic, toen weer bekleed met een laagje karton en weer een laagje plastic en toen eerst bosaarde erin en daarna een laagje moestuinaarde die ik besteld heb. Daarin twee gleuven gemaakt en in het ene rijtje rucolazaadjes en in de andere eikenbladsla-zaadjes en toen bordjes gemaakt van karton en een oude satéprikker. Zo, eens kijken wat eruit komt.
Het hele idee is ontstaan omdat de zaadjes van Appie het goed deden op de richel van mijn raam. Maar ik heb totaal geen ruimte in mijn boshuisje om daar verder iets mee te doen. Buiten was het nog te koud, in het schuurtje is ook niet echt iets, daar kan geen licht bij, en toen ineens het Lampje van Guus Geluk, zo heet hij toch, de uitvinder in Donald Duck? O nee, hij heet Willie Wortel.
Ik heb ook een kiemschaaltje gekocht met alfalfa-zaadjes. Daar kan niks aan mislukken, geloof ik: je zaait de zaadjes op een zeef in het ronde schaaltje en je zorgt dat het waterreservoir eronder gevuld blijft. Na 5-7 dagen kan je de alfalfa oogsten, mmm, lekker voor op de boterham. Het is leuk om gedurende één dag de zaadjes al te zien zwellen en gisteren voor het slapen gaan zag ik dat er zich al ééntje ontkiemt had, een heel klein wit frubbeltje met de dikte van een haar.
Verder doe ik het vooral voor de ervaring; kijken hoe ver ik kan komen. Zou ik werkelijk nog eens wat oogsten, wat uit deze zaadjes komt? Dat zou voor het eerst zijn. In de moestuin op de boerderij in Kranenburg komt alles dus uit zelf opgekweekt zaad. Ik heb alle stadia wel gezien aldaar: net gezaaid in bakjes, net overgeheveld in kleine potjes, zelf beginnende pompoen en courgetteplanten uit de potten in de moestuin neergezet en eenmaal bonen in de grond geplant en toen kreeg ik daar maanden later een oogst van.
Vooral de grote tomaten planten die het geheel van hun glazen kas bijna overwoekerd en waar je in oogsttijd elke dag verse tomaten kunt plukken, ook kleine zoete cherry-tomaatjes, zó in je mond, die baren nu ontzag bij me. Zijn die écht ontstaan uit één zo’n zaadje, zou mij dat lukken, zo’n plant in mijn kasje? Ik ga het niet te zeer ambiëren, dit gefröbel en ermee bezig zijn, is al leuk genoeg. De laatste regels van een gedicht van R.F. Langley die passen hier wel bij:
.... We find /peace in the room and don’t / ask what won’t be answered/ We don’t know what we see, so / there is more here. More. Here.
