Dit jaar is het Songfestival dus in Nederland met 3500 mensen publiek, per keer. De shows op de tv, de twee halve finales, zijn spetterend en spectaculair. Er hangt het maximum aan lampen en techniek aan het dak van Ahoy in Rotterdam, dat is helemaal doorberekend, en elke delegatie zit er in de eigen bubbel in de hotelkamers, ze mogen er alleen maar uit voor de repetities en het optreden en dan toch nog is Duncan Laurence besmet geraakt, zo sneu, en ook de delegatie van IJsland; dus er werd een filmpje van een repetitie vertoond, maar wel met het applaus van het publiek dat er nu zat. Het is een geinig liedje met grappige gebaren, ze hebben in IJsland een heel eigen vorm van humor en fantasie; dat valt me ook al jaren op in hun inzendingen voor de Biënnale in Venetië. De vrouw van de zanger blijkt zwanger, weggemoffeld achter een fantasie-muziekinstrument, er zitten een broer en zus in en ze kennen elkaar van de middelbare school.
Dit weet ik allemaal door de gesprekjes die Nikkie Tutorials houdt in haar LookLab. Jeetje, wat heeft zij een internationale uitstraling met haar vloeiend Amerikaans Engels, zij hoefde niet mee op Engelse taalles in een Brabants klooster, zoals de andere presentatoren. Ook de gesprekjes hebben glamour en zijn tegelijk authentiek in haar betrokkenheid. Zelf heeft ze de week van haar leven, altijd al fan van het Songfestival geweest, en via haar jurken draagt ze met trots het gegeven uit, dat ze transgender is. Gisteren bestond haar glitterende jurk uit de kleuren van de transgender vlag: wit, lichtblauw en lichtpaars.
Gisteren was Máxima gast in het LookLab, om muziek voor kinderen te promoten en het viel mij op dat haar warme en stralende uitstraling zelfs een beetje verbleekt bij die van Nikkie. Van haar vind ik het leuk, dat ze ook zó gewoon durft te verschijnen. In een gesprekje met haar tijdens de repetities heeft ze geen make-up op en dan is het een gewone, gezette vrouw uit Brabant. Het toont hiermee ook haar kunst in de make-up, ze maakt ook filmpjes in haar tutorials, waar ze de ene kant van haar gezicht opmaakt en de andere kant niet. Ze won ook nog eens ‘Wie is de Mol’ door als enige wél om te kijken, terwijl de presentator met psychologische tactieken de aandacht van de kandidaten trachtte te bezweren. Wat een persoonlijkheid en wat leuk dat zij Nederlandse is.
De poging om de diversiteit van Nederland te laten zien, blijkt ook in de tussen-act, terwijl het volk van Europa telefonisch mag stemmen. Gisteren had het associaties met een dansende derwisj en bij de eerste halve finale was dat Davina Michelle met acteerwerk van Thekla Reuten in The Power of Water. Je weet wel: Nederland, waterland en de Deltawerken die het water tegenhouden: Welnu: prachtig beeldend weergegeven in een filmpje waar het grote podium van het live optreden zich mengde met beelden waar zij op de Deltawerken staat en onder water de heerseres van het water ontmoet. Ik heb het filmpje al meermaals teruggekeken; het sluit ook nog eens aan bij het onderwaterfilmpje van Arcade en over een muur van water die op je afkomt en die te weerstaan heb ik mijn hele puberteit gedroomd.
Vanochtend werd ik wakker met de beelden en de klanken van de inzending van Portugal: eigenlijk een heel ouderwets liedje, nostalgie van vroeger zit duidelijk in de hele vormgeving erbij ingesloten. Tegelijk gemengd met de universele boodschap die altijd kan blijven, zo meldde de groep Black Mamba bij Nikkie: het liedje is geschreven in Amsterdam, op de wallen, waar ze ooit vijf dagen optraden en ze een oudere prostitué leerden kennen die wel het nodige had meegemaakt, maar wier motto nog altijd was: Al is het er vandaag misschien niet actueel, tóch is het zo, in mijn leven: Love is on my side. Het is het overkoepelende thema van het gehele songfestival: ruimte voor iedereen; Open Up! Altijd mogelijk, ook al is de wereld in lockdown en daarom vind ik het songfestival leuk.
