Terwijl de regen om mij heen klettert op het dak werk ik de hele playlist af van de New York Times met de best gekozen liedjes van de afgelopen maand. Het geeft mij een soort Oerol-gevoel: helemaal niks weten van de huidige muziek en je dan maar laten verrassen, ervan uitgaand dat degene die kiezen er wel verstand van hebben. Bij Oerol is het me vaker gebeurd dat een optreden van een onbekende artiest die blijft hangen, dan jaren later nationaal doorbreekt.
Nu moet ik glimlachen van drie liedjes, ook door het filmpje dat erbij gemaakt is. In alle drie zie ik jonge vrouwen; ik realiseer mij definitief uit een geheel andere generatie te komen met andersoortige oogmerken. In twee van deze filmpjes zie je in elk twee vrouwen in een rommelig huishouden, een bijna bedompt soort van huis, zonde enige glamour. In beide kussen ze elkaar, liggen in bed...enzovoort: ze zijn zo gewoon in het gewone leven. Achteloos, zonder nadruk, liedjes waar vrouwen hun relatie en hun leven bezingen. ‘In mijn tijd’ , opoe vertelt, hing er nog iets strijdbaars rondom de lesbische liefde en wanneer je in het openbaar daarmee kwam, dan was dat strijdbaar, of ludiek, in ieder geval niet in een slonzig huishouden. Het eerste liedje is van Torres: Don’t put wishes in my head en het tweede liedje is van Sleater-Kinney: Worry with You.
En dan was er nog een ander liedje dat mij opviel omdat het op een geheel ander terrein achteloos iets laat zien, zonder diepe betekenis zoals er vroeger gehecht zat aan dat terrein van de ‘spiritualiteit’. Er is alleen iets van een referentie in het filmpje aan al dat soort irrationele en onzinnige handelingen zoals het dat voor rationele en analytische mensen is, dat vroeger door hen de ‘geiten wollen sokken cultuur’ genoemd werd. Maar tegenwoordig mengen mensen genres en stijlen en dus verwacht je niet dat een tenor-saxofonist een filmpje maakt waarin ze zelf met haar twee andere band-leden, op blote voeten in de aarde loopt, haar armen streelt, in het water drijft en luistert naar het gekabbel ervan van, met de boodschap Now, Take, Your, Day, de titel van het liedje van María Grand.
En dan was er nog een opvallend filmpje in de voor mij ongewone combinatie van beeld en muziek: L’Rain: Blame Me. Een vrouw schminkt zich, ze wordt een clown en ze zingt: Waste away now, make my way down. Wat zeg je dan eigenlijk, terwijl je handelingen er zeer doelbewust uitzien, maar de muziek iets ijls heeft? Er is tegelijkertijd stilstand en beweging.
De regen is gestopt en om mij heen is de totale rust weer weergekeerd, na een Hemelvaartweekend waar er veel meer actie in de lucht hing; onbekende mensen die langs liepen met buggies en kinderfietsjes. Ik heb nu nog geen mens gezien. De kluizenaar in mij, die ik ook ben, vindt dat best fijn.
