Nu zijn er vieringen, op YouTube mee te maken, die een beetje lijken op wanneer je er echt geweest was, maar dan met meer dan 150 mensen bij elkaar opgepropt in een kleine zaal, waar ik er meestal voor kies om op een van de tafels aan de zijkant te gaan zitten. Het Zonnelied in de uitvoering van Angelo Branduardi; Cantico della creature klinkt en ik krijg herinneringen aan het Italiaanse landschap in het Rietiedal waar Franciscus vier kluizenarijen heeft gesticht en aan de twee groepen om mij heen, waarvan ik er één in het tweede jaar zelf begeleid heb. Ik zie het kleurige kruis van San Damiano dat Franciscus’ leven veranderde en eeuwen later ook bij mij binnendrong, die grote reebruine ogen...: Kom en herstel mijn huis.
Die combinatie van wandelen in de natuur, betrokken zijn op elkaar, het tempo van elke stap die je zet, de rustpauzes in een kring op de grond, de stilte en de verbondenheid die je samen creëert... Precies dat wat elk jaar op de Pinkstervoettocht ook aanwezig is, met dit verschil dat de avonden dan meestal eindigen in uitgelaten swingen of de laatste jaren ook weleens bij een brandend vuur...
Ik zie bekende mensen, oudgedienden in de Franciscaanse Beweging die deze ‘Wegzending’ doen en ik merk dat ik gehecht ben aan de sfeer die ze bij zich dragen omdat het ook de mijne is. Ik denk terug aan de vele gespreksgroepen in het clarissenklooster De Bron, met zulke dierbare en tedere en ontroerende momenten, waar het gesprek eindigde in een diepe glimlach naar elkaar toe...
Het lied wordt ingezet dat altijd klinkt op de voettochten en ik zing gewoon mee, vooral het tweede couplet is mij dierbaar:
Tijd vloeit ineen; verleden wordt heden,
toekomst wordt nu, maar altijd blijft het woord
herinnerd te worden aan hoe wij bedoeld zijn,
herscheppen de wereld waarmee wij vergroeid zijn,
die opdracht aan alles wat ademt gaat voort.
En nu zou het dan de bedoeling zijn, om zelf op pad te gaan met het boekje bij je, met de bepeinzing over momenten van ommekeer in je leven en de vraag: Hoe bepaal ik mijn koers? Het leukst is het om de verhalen van anderen te horen op zo’n dag en dat is er nu natuurlijk niet. Anders, in het echt, was ik dus uit mijn kleine tentje gekropen, weinig geslapen wellicht door de storm, ik werd er vannacht ook hier even wakker van en had ik nu in de regen gelopen. Nu kijk ik naar buiten, hoor de regen op het dak tikken, kijk naar de steeds groener wordende bomen, een enkele vogel roert zich, die houden zich nu ook wat stil.
Vanavond zal ik naar de vigilie-viering van Pinksteren kijken, die pas na 19.30u online wordt gezet, dus dat gaat ook concurreren met het Songfestival. Misschien wordt het diep in de nacht. Maar ook dan blijft het passen in de geest van het liedje dat iedereen, lopend naar de eigen groep om op pad te gaan, dan zingt: ‘Groot is de wereld en lang duurt de tijd, maar klein zijn de voeten die gaan waar geen wegen gaan, overal heen’.
