Nu vond ik ook alle liederen zo wonderwel bij elkaar passen en ook bij deze tijd, waar de levensstroom van de lente zo voelbaar is. (Es rauchet das Wasser, woorden van Goethe, muziek van Brahms, ik zag erna op YouTube een mooie vertolking bij podium Witteman). Maar hij begon met The rythm of life; op YouTube beschikbaar in versies van het Urker Mannenkoor bij een waterval in IJsland tot zang en dans uit de musical Chariot waar het lied uitkomt. Tegelijk was er een soort van weemoed aanwezig van wat er ooit was ( When I was One and Twenty), wat er kan zijn als vraag (Ken je mij ? een tekst van Huub Oosterhuis, een vertaling van een psalm) of wat je graag zou willen dat er was ( I want to hold your hand van de Beatles). En hij eindigde met ‘Gabrielle’s Song’, dat lied uit de film As it is in Heaven, het ultieme lied van levenskracht, het oprijzen uit ellende.
En toen begon de zon te schijnen en ik maakte een favoriete rondgang door het bos: O! Het bos is zó prachtig nu, het begon eerder met het zachte groen van de berkenbomen tegen de donkere dennenbomen aan, terwijl verder alles nog kaal was en nu staan alle beukenbomen in mild ontluikend blad en gedurende de dag zie ik nu ook de twee eikenbomen om mijn huisje steeds meer uitkomen. En net vond ik dan ook een versie van dat andere lied dat Bert inoefende: Homeward Bound van Marta Keen gezongen door BYU Vocal point ft The Al American Boy Chorus en de enscenering daarvan is in een bos, zo heel erg wat ik nu zie en beleef.
Over wat komt en gaat... en het grote verlangen en de hoop dat er een thuis is voor een ieder, de levenden en de doden... De livestream van Bert van de Wetering van deze zangsessie is nog drie dagen beschikbaar op YouTube. Misschien ga ik het een deze dagen gewoon weer een keer opnieuw beleven.
