Het is een portret van de fotograaf Alison Wright en het is opgekocht voor 30.000 euro om daarmee het beeldrecht te verkrijgen, dan mag je er vervolgens alles mee doen en zo zijn er ook gobelins van gemaakt, een wandkleed, door het eerst digitaal haarscherp te lezen en dat vervolgens in pixels om te zetten, waarna een weverij uit Vlaardingen het computergestuurd heeft geweven. Die weverij is een van de oudste van Europa en kent dus een eeuwenoude traditie, deed heel vroeger natuurlijk alles met de hand, dat zou voor nu onbetaalbaar zijn, en is met de tijd mee gegaan.
Het resultaat zijn zeer levendige portretten en de foto van zijn zusje zoog mij naar de kraam op de antiek en curiosa markt in Apeldoorn die ik net had betreden. De verkoopster deed het verhaal aan twee jonge meiden en de ene vond het ook zo prachtig, maar het was zó duur en toen deed de verkoopster (Rotterdamse met rood-oranje geverfd krulhaar), het aanbod dat er 20 euro vanaf kon, omdat ze nog niet werkte, maar dat ze zichzelf daar wel een beetje mee in de vingers sneed. Het meisje ging erover nadenken en later op de middag kwam ik haar weer tegen bij de kraam , ze ging het kopen, en haar moeder vertelde, terwijl haar dochter contant geld ging pinnen, dat ze van jongs af aan al gefascineerd is door gezichten van kinderen en ze wel zeker wist dat deze aankoop haar dochter voor altijd zou bevallen.
Zij en haar familie gingen mij ook adviseren: stél dat ik het portret van het broertje zou nemen, ik kreeg ook dezelfde korting, wat was dan mooier de rode of de blauwe achtergrond? Want ja: dat mocht je er wel aan veranderen, met dat beeldrecht, de foto kon ook verkleind worden voor op een kussen ofzo, of vier keer vergroot worden zodat het een hele wand kon beslaan. Zo was het dat de beste vriendin van de verkoopster haar geld terugverdiende: ze verkocht aan zeer grote bedrijven of aan tussenhandelaren die er weer mee op beurzen gingen staan in de interieurwereld enzo. Toen kwam ze ook nog met een verhaal dat ze een keer ergens stond en dat er een jongeman volkomen geëmotioneerd bij het portret had gestaan en dacht dat hij het zelf was, die hij zag, hij was ooit op de foto gezet in Mongolië. Zij was erg dom geweest en had vergeten om zelf een foto ter plekke te maken.
Omdat zij de beste vriendin was, stond ze als enige in de eerste lijn en gunde die vriendin haar kennelijk om er op markten enzo een handel van te maken, wat zij vroeg was dus ver onder de prijs die er in de ‘grote wereld’ voor gevraagd werd. Ze koos alleen wat haar direct aansprak: een Afrikaan met een doodshoofd in de hand vond ze maar niks.
Ik wist niet wat er van al die verhalen waar is en keek uiteindelijk alleen of ik het technisch vakmanschap van het weefsel en het portret als geheel, het geld waard vond. Bovendien had ik onlangs uit mezelf al gedacht dat een wandkleed in de slaapkamer wel aardig kon zijn, ook ter isolatie in de winter met de dunne chalet-muur. Hoe het geweven is, daar snap ik nog niks van, de achterkant is blauw met geel en lijkt op een portret zoals Andy Warhol die maakt. Maar aan de voorkant zijn er zóveel kleuren, soms zie je bijvoorbeeld een puntje rood door het wit schemeren, maar waar die draad dan vandaan komt en waar die naartoe gaat, dat zie je dan niet.
Na een hele middag twijfelen, terwijl ik verder op de markt snuffelde en ook nog eens naar de bieb ben gelopen om Alison Wright te googelen, ja ze bestaat en is een aardige beroemdheid, heb ik het dus gekocht. Het portret komt uit haar serie: Human Tribe, Global Portraits die ze het motto heeft meegeven: ‘When you capture the look in someone’s eyes, an intimate stare, a knowing glance, their situation becomes a shared and more personal experience. The grace and beauty of a face, in all its diversity, will never cease to engage and inspire me.’
Voor mij, kijk ik middels dit portret ook een beetje naar mezelf. Broer Y. waar ik erna langs ging en meteen vroeg of ik bleef om te BBQ-en, hij had mij gedurende de middag op allerlei manieren al proberen te bereiken, twee keer langs gekomen, via mailen en de telefoon, en ik reageerde maar niet, hij zag mij ineens al dagen dood binnen liggen, vond het teveel als dat huilende zigeunerjongetje en zag aanvankelijk niet dat het geweven is. Maar ik zie een intense blik in de ogen, ook wel wat ernstig, die toch ook onbevangen nu naar mij kijkt.
PS: Het blijkt een Tibetaans jongetje te zijn uit een nomadenstam. Hij komt voorbij in de lezing die Alison Wright geeft; Journey throught Tibet te vinden op Annenbergphotospace.org in de video: Face to Face, portraits of the human spirit.
