Zou het door een overdosis van niet-biologisch vlees zijn van de Turkse slager of zou het een bijverschijnsel zijn van het AstraZeneca-vaccin? Gisternacht werd ik wakker van jeuk, ik zag wat witte bultjes op mijn armen, daar begon het mee, maar uiteindelijk breidde het zich uit over mijn hele lichaam in grote plakken, mijn hele lichaam gloeide, ik kreeg hartkloppingen en de jeuk was verschrikkelijk. Het enige wat uiteindelijk hielp was om midden in de nacht in een kort broekje en hempje buiten te gaan mediteren.
Toch ook een aparte sensatie: ik voelde mijn geest sterker worden, waarmee ik het krabben kon weerstaan en mijn lichaam voelde als een omhulsel om mij heen dat aan de randen jeukte, en die jeuk trok langs: eerst bij mijn benen, toen in mijn zij en zo verder omhoog. Het heeft de kruin van mijn hoofd bereikt. Natuurlijk hou je dat ook geen uren vol, dus binnen googelde ik naar bijwerkingen van het Corona-vaccin, vond de site Lareb.nl waar je klachten kunt melden, ik begon het in te vullen, stopte halverwege om ook binnen te gaan mediteren.
Als afleiding luisterde ik meerdere malen in herhaling, als een soort van mantra, naar Homeward Bound. Wat een prachtig lied, zowel de melodie als de tekst. Het gaat ook over een thuiskomen over de dood heen, dat is iets wat je hoopt, dat je lichamelijke dood niet het einde van jezelf of een ander zal zijn… Maar het relativeert ook al je dagelijkse daden en streven en verlangen: ook die sterven onophoudelijk en dan is het toch mogelijk om rust te vinden te midden van dat alles wat broeit en gloeit. Deze woorden waren in de lange niet-krab- en jeuk-nacht, die meer dan vier uur duurde wel van toepassing: Bind me not to the pasture/ chain me not to the plought/ set me free to find my calling/ and I return to you somehow. De uitvoering die mij het meeste raakte was van de Menasing Saint Kentergern College; die jongens en jongemannen met een internationaal uiterlijk, vele soorten mens waren aanwezig, tezamen met die ook onhandigheid en bleu-heid die naar de oppervlakte kan kruipen bij leden van het mannelijk geslacht, op die leeftijd. En dan zuiver zo’n lied van verlangen zingen…
Vannacht werd ik wéér wakker, maar nu met een heel milde vorm en ik ben nu toch geneigd om te denken dat het galbulten zijn, die dus kunnen ontstaan van ook voeding. Bij broer Y. kwam de hele familie op bezoek om zijn huisje te bekijken, hij was tevreden en hij vond het gezellig: ‘Misschien zijn we wel wat hechter geworden na de dood van R.’ merke hij op… Dat kan je alleen maar hopen, maar voor wat er nu was, was het oké. Met nichtje L. en neefje T. gefrisbeed op het veld, ook S. zijn moeder ging meedoen. Neefje T. was met nichtje L. naar mijn huisje gestept en gefietst en L. had een door haar verstuurd verjaardagskaartje tegen een raam geplakt gezien. Zij is overigens nu een week op kamers in een studentenhuis waar Godfried Bosmans zijn ‘Erik en het klein insectenboek’ heeft geschreven, gekozen uit 400 kandidaten, wat haar sociale en emotionele vaardigheden wel weer erg onderstreept . En zo staat de kleine L. met wie ik zandkastelen bouwde aan de rivier, plotsklaps alweer geheel op eigen benen…
Overdosis aan niet biologisch vlees, dan maar? De ene avond at ik een proef-BBQ bij Y., waar ik alle hapjes proefde die hij de familie zou gaan voorschotelen, zoals kebab-hamburgertjes, kipstukken in Turkse kruiden, rode speklapjes in Chinese kruiden, vlees gemarineerd in een mengsel van ketjap en andere sauzen, allemaal heel lekker. De dag erop had hij nog een héél grote kogelbiefstuk en die heb ik vrij rood opgegeten, wellicht de grootste oorzaak van de jeuk? Gisteren met de familie heb ik mij gematigd, maar toch ook wel weer het een en ander tot mij genomen. Vandaag wordt het natuurlijk vleesloos en daarmee hopen dat ik vannacht ongestoord door zal slapen.
