Het zijn vreemde dagen. Emoties schieten op en neer. Het ene moment sta je huilend rondom de baar van Vader in zijn nette pak en het volgende moment schiet je in de lach omdat er in zijn zakken nog allemaal oude servetjes zaten. Een gewoonte die ik van heb overgenomen: papieren zakdoeken, tissues, servetten meenemen als je het ergens ziet liggen, 'voor het geval dat'... je in het bos plotseling naar de WC moet, bijvoorbeeld.Op de rouwkaart van Vader staat voorop een afbeelding van een schilderij van Marc Rothko(1903-1970) , dat White Center (1957) heet. En het staat achter op zijn gedachtenisprentje en ook nog in het boekje van de afscheidviering dat Broer op dit uur in zijn kantoor nog aan het vormgeven is, lettend op elke punt en komma. En Zus belt om half een 's nachts op, dat een zin wat krom loopt en of het toch nog anders kan. Vijf perfectionisten bij elkaar, allemaal met een eigen kundigheid, allen met het verlangen het zo mooi mogelijk te maken en Vader recht te doen.
Dit zijn wij: zijn vijf kinderen, onstaan uit Vader en Moeder, die mee naar de drukker van de rouwkaart, in haar uppie ook nog twee veranderingen wist door te voeren. Ongelofelijk. Rothko dus, een afbeelding die veel over Vader zegt. De eerste lezing gaat daarover. Ik typ hem hier, in mijn blog. Als herinnering. Ik spreek het uit, dinsdag 13 januari, in de kerk, tussen 13.30 en 14.00 uur.
Grensganger
Op het schilderij van Rothko in rood en wit, de kleuren van de vlag van Indonesia, is er een witte streep omgeven door meerdere tinten rood. Je kunt de grens niet precies trekken waar het ene rood in het andere overgaat en ook het wit is niet scherp omlijnt. Rothko liet zich inspireren door landschappen en alles wat je daar in kunt ervaren.
Er zijn grenzen die je kunt trekken en er zijn grenzen waar het ene in het andere overloopt. Waar de hemel de aarde bevrucht en de aarde zijn vruchten weer terug geeft aan de hemel. Waar je je verbonden en geborgen weet bij familie en dierbaren en het dierbare ver weg kan zijn in horizonnen die telkens wijken.
Grenzen en grensganger zijn... we bewegen ons daarin en leven zo vaak in grensgebieden. In grensgebieden kun je je ontheemd voelen, maar ook heel erg thuis. En als je thuiskomt, dan overstijgt de horizon het aardse en gaat het over in de hemel.
Vader voelt soms vreemd nabij. Alsof hij ergens tussen de hemel en de aarde is. Ik praat af en toe met hem: je hebt naar beste weten geleefd, het is goed, zo.
