Speciaal

Vader besloot op een bepaald moment, dat ik maar olifantjes moest gaan sparen. Dan wist hij wat hij voor mij mee kon nemen, terug van zijn vele reizen. 'Dat is een teken van voorspoed en geluk', zei hij. Mooi toch ? Dus heb ik op mijn wc een hele verzameling olifantjes staan. Van de weersomstuit ben ik toen maar pinguïns gaan sparen, want die vond ik eigenlijk beter bij me passen.

Nu ben ik niet verbaasd dat, toen ik Vader vroeg, om een leuk verhaaltje uit 313 verhalen van de eekhoorn en andere dieren (2001) van Toon Tellegen, ik een leuk verhaaltje over de olifant en de eekhoorn opensloeg.

De olifant komt op bezoek bij de eekhoorn en vraagt of hij aan de lamp mag gaan slingeren. Dat mag hij altijd. Als hij laag over de tafel kwam, riep hij Eekhoorn! en zwaaide. Eekhoorn zwaait altijd terug en hoopt dat de lamp het zou houden. 'Daarna aten zij zoete boomschors en spraken over de oceaan of over dieren die vaak jarig waren en anderen die dat nooit waren', vertelt Toon Tellegen. Dat is mooi... dieren die nooit jarig zijn... dat zijn misschien de dieren die al dood zijn, vertrokken uit de tijd...

'We zijn vrienden, hé, eekhoorn?, vroeg de olifant soms. 'Ja', zei de eekhoorn.
'Speciale vrienden?' 'Speciale vrienden'. Dan zuchtte de olifant diep en keek door het raam naar buiten over de toppen van de bomen waar hij zo vaak en zo hard uit was gevallen.'

Dat is ook mooi: speciale vrienden...wat is dat? De grote olifant, een aards zwaar dier en de snelle, vlugge eekhoorn die in de boom woont, waar de olifant hard uitvalt. Dat verschil zit in hun speciale vriendschap ingebakken, dat blijkt uit hun afscheid:

Dan groeten zij elkaar, en altijd zei de eekhoorn te laat: 'Pas op' en stapte de olifant mis en viel dwars door de takken van de beuk naar beneden en riep hij ' Au' en even later 'Het geeft niet hoor' en 'Dag' en riep de eekhoorn zo hard hij kon 'Dag Olifant! Tot gauw!' 'Ja!' riep de olifant dan tenslotte nog terug.

Een speciale vriendschap waar beide de andere respecteren in hun totale anders-zijn. Nooit verwijt de olifant dat de eekhoorn veel te laat 'Pas op! roept. Maar misschien is het veel meer dat ieder zichzelf accepteert in het zichzelf-zijn. Want de eekhoorn verwijt zichzelf ook niet, dat hij elke keer veel te laat 'Pas op!' roept. Dit is een mooie, milde wijze van omgang met jezelf en anderen.

Een wijze van omgang die misschien alleen tot leven komt, als je ervaart dat het leven broos en breekbaar is, vol tekort. En dat het leven tegelijkertijd zo mooi, intens, warm en saamhorig kan zijn, als je jezelf en de andere volledig ziet in de eigen wijze van er-zijn. Dan val je voor elkaar en word je speciale vrienden.