Ik mijmer deze dagen wat over Metamorfose. Hoe dingen veranderen van het een in het andere. Onherkenbaar soms en totaal anders dan tevoren. Ovidius heeft er heel wat verhalen aan gewijd. Hoe twee geliefden die elkaar bij leven niet konden krijgen, later veranderen in twee in elkaar verstrengelde olijfbomen.Natuurlijk is het de natuur, die voortdurend metamorfoseert. Dode takken krijgen straks weer ontluikend jong, pril groen, dat weer veranderd in het doffe, stoffige zomerblad, waarna de herfst ze weer omtovert in een extravert feest van rood en geel en oranje.
Nu ben ik een kunstenaar tegengekomen die dit thema mooi verbeeldt. Lionel Bawden (1974) heet hij en hij komt uit Sydney. Een stad die in al haar wijdsheid ook gemetamorfoseerd is van kale aankomstplek van mensen overzee tot een rijke, groene plek met blauwe baaien, haventjes, en een gigantische botanische tuin vlak aan zee.
Bawden gebruikt kleurpotloden als metamorfose-materiaal. Daarvan maakt hij prachtige sculpturen. Wulps, golvend en stromend. Sommige lijken op kleurige grillige koralen uit de zee of boomstronken uitgesleten door het water van rivieren, anderen op prehistorische resten van dingen waarvan je een vermoeden krijgt, dat ze ooit bestonden. Soms lijkt het op de kronkels in je hersenpan, waarvan we ook nog maar zo weinig weten.
In zijn serie Monsters hebben zijn sculpturen evocatieve titels zoals: The spirit of the beehive en hyperballad, prachtig roze gestipt gemaakt van Staedler kleurpotloden, en The secret of matter: Het geheim van de materie. Wat een vondst om kleurpotloden als materie te gebruiken van jouw beelden. Ik wou dat ik er zelf opgekomen was. Je verandert het oorspronkelijke doel, kleurpotloden zijn er om te kleuren, naar iets wat veelomvattender is, met het volle gebruik van de eigenschappen die kleurpotloden hebben: kleur.
Kleur, moderne industriële omvormingprocessen, de wijze waarop de dunne kleurpotloden op verschillende wijzen gesneden worden, van heel kleine stukjes tot de volle lengte, hoe hij gebruik maakt van de dwarsdoorsnede , waar de kleuren puur en helder aanwezig zijn en voor een stippeltjes effect zorgen, de houterige stroken aan elkaar gesmeed zodat kleur en vorm versmolten lijkt... heel mooi.
Het roept iets vrolijks op en zwierigs. Dat niets statisch is en er een eindeloze variatie mogelijk is in alles wat waarneembaar is. Dat er nieuwe dingen kunnen ontstaan, die tegelijkertijd verwijzen naar iets ouds... Dat niets ooit af is of een einde kent.
