Ik vond het al een dilemma: ik wilde graag kijken hoe Barack Obama beëdigd werd, live, wereldwijd, ik ben wel gevoelig voor dit soort evenementen, maar het was de tijd van bidden in het klooster. Gelukkig zei broeder W. : 'Ik ga niet naar het koorgebed hoor, ik wil Obama zien, ik ben fan van hem.' Dus werden de Vespers vandaag afgeschaft en keken we met zijn allen. In de eerste beelden zag je Obama ernstig in de gangen staan. 'Hij is nu al ontroerd', zei broeder J. Toch een wellicht historische dag, deze dag. Vooral als zal blijken dat Obama zijn charisma kan behouden en wars van cynisme zal blijven.In de kloostertuin bloeide het eerste sneeuwklokje. Het leven gaat door. Pril, nog net niet helemaal ontluikt, tere witte blaadjes onder het beeld van Antonius van Padua. Dezelfde heilige als in de kerk waar de kist van Vader bij de uitgang stond, de familie erom heen, met zijn hoofdeinde richting de Mariakapel, alwaar alle gasten de kerk verlieten.
Mariakasih: dat is de naam die hij zelf ooit verzonnen heeft en 'kasih' betekent Liefde... Mijn Vader had iets met Maria. Al zijn kinderen kregen dit als doopnaam mee en ik ben er nu trots op dat ik deze naam gebruik, in dit weblog.
Een rare dag. Vader leek mee te lopen naar het klooster en ik zei tegen hem: 'Kijk, daar voel ik me ook thuis, hoe lang het nog zo zal zijn dat ik daar een kamer heb, dat weet ik niet, maar weet dat dit toch ook mijn thuis is.' En ik zei iets van: 'Ik weet dat je ook altijd tijdens je leven aan de kerkvader Augustinus dacht en aan zijn uitspraak: 'Onrustig is mijn hart, totdat het rust in U...' Ga nu maar, naar God toe, die ontvangt je met open armen. Wij, hier op aarde, wij redden het wel, het is goed, zo. Je was die je was met al je beperkingen, zoals dat hoort in een mensenleven...'
Vreemd, hoe dat kan gaan in je geest... Ik stond bij het pesthuisje in de kloostertuin met daarin een afbeelding van het kruis van San Damiano. De icoon op Vaders rouwkaart, het kruis waar Franciscus hoorde: 'Herstel mijn huis', waarna hij zijn leven radicaal omgooide. Ik kreeg tranen in mijn ogen en dacht aan de uitspraak van Vader die ook op de rouwkaart staat; 'laat ons een poco de deo (een beetje van God) zijn...'
Vader is nu een 'beetje van God'... Barack Obama straalt ook zoiets uit. En ik neem Vaders motto mee, mijn toekomst in.
