Vandaag stond ik even alleen op een bergje, in de warme stralen van de zon, midden in de bossen in een Bob Ross-landschap. Besneeuwde dennenbomen rondom, een blauwe lucht met roze flarden en ganzen die in V-formatie overtrokken. De sneeuw knipperde en kraakte en gaf allemaal kleine diamantjes en kristalletjes. Er vloog hoog boven de takken een buizerd op, wat een spanwijdte!Ik dacht aan het liedje 'Boven op de berg' van Bram Vermeulen.
't was boven op de berg dat ik begreep
en besloot het nooit meer te vergeten
't was boven op de berg dat ik begreep
wat ik al zo lang had moeten weten
Geen stem, geen vuur vanuit een struik
gewoon de vage bergen in de mist
't was boven op de berg dat ik begreep
dat ik dit al langer wist.
geen donderslag bij heldere hemel
ook niet de bleke sikkel van de maan
t was boven op de berg dat ik begreep
ik kan ook zonder angst bestaan.
Was het de wind die mij vertelde
je bent nooit alleen op deze aarde
't was boven op de berg dat ik begreep
wat ik al lang bewaarde.
Was het de warmte van de zon
de geur van steen door mij herkend
't was boven op de berg dat ik begreep
je bent nooit alleen als je met je zelf samen bent.
De tekst verwijst naar de stem van God die tot Mozes spreekt in een brandende doornstruik die niet verteerd (Exodus 3:4-17) en God zegt over zichzelf: 'Ik ben, die Ik zal zijn.' Bram Vermeulen zegt dat het géén stem was in een struik... Maar toch: de hele ervaring heeft alle kenmerken van dat wat vroeger een Godsopenbaring werd genoemd.
Ook Mozes begreep door zijn ervaring op de berg Horeb zijn bestemming: dat hij het volk zou leiden uit de ballingschap naar het beloofde land. Hij wist dat hij niet bang hoefde te zijn: God beschermde hem, en hij wist dat hij nooit alleen meer zou zijn.
De laatste regel van het lied is heel intrigerend. Het lijkt iets wat je meteen kunt begrijpen, maar wat zég je nou precies met 'samen met je zelf zijn?' Dat Zelf, wat is dat? Wie is dat? Is het 't geheel aan eigenschappen, al je onhebbelijkheden, al je talenten, je temparament en karakter? Nee, dat kan het niet zijn. Als dit alles was, dan zou je voortdurend aan een soort zelfbevrediging doen.
Het Zelf van je zelf, lijkt dezelfde als die van ieder ander. Dat Zelf noemen sommigen je Hogere Zelf en anderen noemen het: God... Er is Iets dat alle mensen met elkaar verbindt, waardoor je je zelf kunt herkennen in anderen.
Als je dicht bij dat Zelf bent, dan voel je dat dit wat met geluk te maken heeft, met je eigenlijke bestemming vinden. Dat Zelf stijgt als het ware boven je kleine Ikje uit. Dit alles dacht ik op deze winterse dag, boven op een berg en ik wist: dit is een mooie dag. En ik ben gelukkig.
