La Mesquita

Wat een wonderlijke mengelmoes ging er vanochtend door me heen toen ik de Mesquita bezocht. Die grootse moskee, zo blijf ik het maar even noemen, van Cordoba. Bekend van foto's, die rood-witte bogen en pilaren, bijna 100x 100 vierkante meter groot.

Als een van de eersten was ik binnen, van 8.30 tot 10.00 uur mag je er gratis in en anders kostte het 8 euro. De schoonmaakploeg was nog bezig, het geluid van de machines en de scherpe zeep deed me denken aan de supermarkt waar ik jarenlang in de ochtendstond vleeswaren sneed. Het werkend volk. Ze zien de wereld vaak vanuit een ander perspectief, vuil, nog niet bestemd voor het volle leven, dat pas begint als zij weg zijn.

En toen was het even stil en kwam de Mesquita in volle omvang bij me binnen. De ruimte. De immense intieme stilte, alsof je in een woud van bomen staat, beschut. Het licht gefilterd, op sommige plekken blauwachtig door het mozaik erboven.

Een orgel begon te spelen. Negen paarse priesters kwamen op en gingen zingen, er was mis. Ja, want in de Mesquita is in de loop de eeuwen een uiteindelijk barokke kathedraal gebouwd. Ik zag een Maria met een dolk in haart hart en zo voelde dat even. Dat zo'n geweldige architectuur, een gebouw dat in de traditie van de Islam geen beeltenissen gebruikt en alleen maar florale motieven en andersoortige patronen om iets van de oneindigheid Gods uit te drukken in feite van binnenuit verkracht is... werkelijk te erg voor woorden!

Het gebouw dat uit zichzelf sprak over het geheim van het leven... en toen werd het Onze Vader gebeden. Een vrouw naast me stopte en maakte een kruisteken en prevelde mee en ik kon, ondanks mezelf toch eigenlijk ook alleen maar meedoen, daar tussen de zuilen, roze en grijs marmer, die diagonaal alleen maar verwezen naar Mekka en het heiligste der heiligen aldaar...

Ach ja.

Ondertussen ben ik aardig verliefd geworden op Cordoba. De felle zon weerkaatst het wit van de huizen en elk steegje en de kleurige bloembakken stralen, elk pleintje met boompjes vol sinasappelen zit genoegzaam tevreden te wezen. Je zou foto's kunnen blijven maken. Gelukkig heb ik geen toestel. En die geur! Van die sinaasappelbloesem! Overal. Ik kwam slenterend en dwalend in de rust van het kronkelige stratenplan, uit bij uit bij de plaza Magdalena en een tent met kleurige bakken trok mijn aandacht. Je kon er witte slakken eten, geserveerd in een duralex theeglas in een geel oranje vochtje. Zilt en zoutig met een tandenstoker eruit zitten pulken en het slakkenhuis mocht in de plastic bak.

O Cordoba! Ik zie je op zijn mooist... Om nooit meer te vergeten...