Soms veranderen dingen snel, razendsnel, nog voordat je daar erg in hebt is iets er en het volgende moment: wég. Het lijkt soms dat over de belangrijkste evenementen in je leven, je geeneens vat hebt of macht hebt, dat het komt en gaat. Ziek zijn, een lichaam dat versleten raakt, een geest die het niet bij kan houden, liefde die opbloeit en verwelkt, sterven... het gebeurt allemaal aan ons en dat is dat.Toch gaat iets tegelijkertijd nooit echt helemaal verloren, zo lijkt het. Flarden van wat er ooit was, duiken soms op in het heden. Flarden van dingen die ooit belangrijk leken en die zich hebben genesteld in de uithoeken van je brein, dingen die lang verborgen kunnen blijven en dan zomaar weer een rol gaan spelen in het heden.
Eén van de laatste cadeautjes die Vader mij gaf, was een trainingvest van het merk Robe di Kappa. Het voerde me terug naar meer dan 35 jaar geleden, toen dit merk erg in én duur was. Ik smeekte als puber om het merk van Robe di Kappa, ik wilde er ook spullen van HEBBEN. Maar bruin kon het niet trekken...
Nu bezit ik 35 jaar later een vest van Robe di Kappa. Toch gekregen. Ergens in de uithoeken van het brein van Vader is blijven hangen hoezeer mijn verlangen daar naar uit ging. Het zegt me iets over zijn zorgzaamheid, die hij op een heel eigen wijze vorm gaf. 35 jaar later heeft hij een verlangen van me kunnen inwilligen en zo is een cirkeltje van verlangen weer rond en voltooid...Ik hoop dat hij door de grenzen van tijd en ruimte heen kan ervaren dat ik daar blij mee ben.
Het merkje bestaat uit twee mensen die met de rug naar elkaar toe zitten. Steunen ze elkaar? Leunen ze tegen elkaar aan? Of kijken ze elk hun eigen kant op, klaar om op te springen en weg te rennen? Als de ene opstaat en wegloopt, dan is ook de andere weer alleen... Het is eigenlijk wel een mooi vignet die gaat over de omloop van het verlangen. Stil maar, wacht maar... soms wordt een verlangen voltooid, als elk daar klaar voor is, al is het na 35 jaar.
