Wat mag daar toch in hemelsnaam de bedoeling van zijn? Tot het allerlaatste Journaal mochten wij, de Nederlandse bevolking, getuige zijn van al die journalisten bij de hekken van het Catshuis. Daar werd het nieuwe sociale akkoord uitgebroed door de regering met de sociale partners die Nederland de komende decennia uit het moeras van de recessie moet trekken.In Pauw & Witteman waren de grootste oppositieleiders te gast, terwijl het achtergronddecor nu bestond uit die hekken met het journaille. Is er al beweging, komt er iemand naar buiten? En dan komt er een auto voorbij schuren, met Agnes Jongerius daarin en natuurlijk weet iedereen dat zij rond middernacht écht niet zal uitstappen en uitgebreid uit de doeken zal doen wat er besproken is.
Ik krijg daar een heel ouderwets gevoel van. Het lijkt wel de verkiezing van een nieuwe Paus en iedereen wachten tot er witte rook is. Of het heeft iets van de oudsten, de stamvaderen, de opperhoofden, die in de gemeenschaphut uitbroeden hoe het verder moet gaan met het dorp. Trekken we verder of blijven we nog? Waar is de vruchtbare grond?
Primitief. Mensen blijven in de grond alleen maar verlangen naar een behagelijk kampvuur om zich heen, waar alle grote levenvragen voorbijtrekken en opgelost worden. Lekker schurken aan elkaar. Zoals apen die elkaar vlooien.
Femke zat in een lichtgroen lentejurkje opgewekt vrolijk konstruktief te wezen en kreeg na de uitzending van Jeroen nog een arm om haar schouder. Agnes zat stoer met zwartleren jasje en witte blouse te somberen dat we verder moeten kijken dan ons kleine Nederland. Mark was duidelijk even gecharmeerd van Femke en Alex hing de bezadigde oudste broer uit. Paul was degene die de praatstok doorgaf. Het was allemaal natuurlijk maar spel, want het echte werk werd daar in de verte, aan het einde van de oprijlaan in het donker bekokstoofd.
Een gedichtje van Ellen Warmond maar, om los te komen van al dit soort ongein. Om je te bedenken dat iedereen uiteindelijk ook alleen maar on geschminkt in bed ligt met een pyjama aan of een ponnetje of poedelnaakt, weet ik veel; het is het enige sociale akkoord dat elke dag klinkt:
Nul uur nul
Rond middernacht hebben de mensen
de smalste handen de smalste
ogen de smalste stem
leven wordt balanceren
aan een dunne draad van tin
en de tijd spint zich in
spint zich in.
