Wat heeft haar Miss Marple dan voor extra's? Ze wil en kan niet pleasen. Ze is dik gezet, met krenterige kraalogen, ze heeft iets van een oliebol, worstachtig, het kan haar niks schelen wat anderen van haar denken. Onverzettelijke eigenzinnigheid. En ze heeft altijd gelijk, natuurlijk, dat scheelt ook.
Wie niet wil pleasen, gaat een eigen weg. Maar dat geldt ook voor gekken, dwazen, waanzinnigen. Dan ontwaar je iets boosaardigs, iets waar je niet bij kunt, iets dat afstotend is, ook al zou je dat niet zo willen ervaren. Soms hou je een gevoel dat je wel iets authenthieks blijft zien, dan.
Gelijk hebben, bestaat dat eigenlijk? Op het juiste spoor zitten, oké. Miss Marple zit altijd op het juiste spoor en vindt zo de dader. 'Die spoort niet' zeggen we, we spreken over ontspoorden. Maar wie bepaalt het juiste traject? Wat klopt wel en wat niet?
Ik blijf geloven, dat het enige ijkpunt daarin, met de liefde te maken heeft. Met barmhartigheid en mededogen. Niet met het eigen ik van het eigen bedachte gelijk, zoals die pastoor in Liempde die niet begraven wil omdat zijn kerk tegen euthanasie is. Maar met loslaten, de andere weer in de ogen kijken en wellicht de kwestie van Het Gelijk laten vallen, ten bate van het voorzichtig sporen zoeken. Naar elkaar: de aandachtige toenadering.
