Op de middelbare school van iemand die ik ken, was het een gigantische hit onder de scholieren: de film The kids are allright. Annette Benning en Julianne Moore spelen een vrouwenstel met een 15-jarige zoon en een 18-jarige dochter die het huis uitgaat. Zoon en dochter ontmoeten aanvankelijk stiekem hun zaaddonor; voor elke moeder een zaadje.De film is grappig en ontroerend tegelijk. Vaker moest ik glimlachen om de herkenbaarheid van het soort vrouwenstel: de ene is perfectionist, een beetje een controlefreak, praktisch en plannend, met carrière, die het geld in het laatje brengt, arts in dit geval. De andere is dromeriger, bij de dag levend, ze blijkt uiteindelijk vooral voor de kinderen gezorgd te hebben, alhoewel ze architecte is. Nu hoopt ze op een nieuwe uitdaging: het ontwerpen van tuinen in een eigen bedrijfje, hetgeen haar vriendin met enige scepsis aanziet.
Er gebeurt natuurlijk dat wat helemaal niet de bedoeling is: de kinderen vinden hem geweldig en Jules, de dromerige gaat bij hem de tuin ontwerpen en die twee belanden bij elkaar in bed. Hij, die tot dan toe een los en vrolijk leventje leidde, met mooie dames in zijn bed, geen carrière gemaakt in de Internationale Betrekkingen zoals in zijn donorprofiel nog te lezen was, maar een florerende bedrijf in milieu vriendelijke producten uit de buurt heeft, wordt verliefd en ziet het al helemaal voor zich: een eigen gezin!
Het grappige is, dat ik me in alle perspectieven evenveel kon inleven. Nic, de controlefreak die haar gezin uit elkaar ziet vallen, Jules, die helemaal in verwarring raakt omdat zij in hem steeds maar trekken van haar eigen kinderen ziet, ik zou daar ook voor kunnen vallen, en hij die ineens twee kinderen heeft waarmee het klikt. En de kinderen die helemaal gek worden van de regelzucht en overbezorgdheid van de dames en blij zijn met het zorgeloze van hun biologische vader.
Uiteindelijk is het een pro-family film. Bewust zo geschreven en geregisseerd door Lisa Cholodenko vertelt ze in de Extra's: ze vindt het vreselijk hoe erg kinderen kunnen lijden onder een scheiding. Jules vraagt aan de andere drie van het gezin vergiffenis: het huwelijk is een soort marathon zegt ze, waar je elkaar uit het oog kunt verliezen. Het gezin wordt gered: tienerzoon zegt op het einde als ze met zijn allen dochter op kamers hebben gebracht: jullie zijn toch te oud om uit elkaar te gaan.
Ik weet niet of ik dat een goede reden vind. Leuker had ik het gevonden als spermadonor met wie het aan alle kanten klikte, niet zo rücksichtslos op het einde de deur wordt gewezen. Kinderen vinden het wellicht wel een happy end. Vandaar dat het misschien een hype was, op die middelbare school.
