Gesprek

Vanochtend weer voor het eerst in dit nieuwe seizoen, de week begonnen met meditatie. Wat is dat toch louterend, in stilte zitten met anderen. De stilte verbindt, maakt helder, heeft iets zachts, zonder dwamg, zonder wil, zonder bedoeling. Alleen maar stil-ZIJN.

M. las een gedichtje voor van Judith Herzberg:

GESPREK

Mijn vader had een lang uur zitten zwijgen bij mijn bed
Toen hij zijn hoed had opgezet
zei ik, nou dit gesprek
is makkelijk te resumeren
Nee, zei hij, toch niet
je moet het maar eens proberen.

In de stilte daalde bij mij binnen dat de stilte zelf een gesprek is en dat al het spreken helemaal niet altijd tot een gesprek leidt. Helemaal niet, zou ik bijna verzuchten...willen praten is iets willen doén. Zwijgen, niet praten, even een pauze, alleen maar zitten bij een bed, een hand vast houden: het lijkt niks.

Maar het is het niks, de leegte, het alleen maar ruimte geven aan intentie en aandacht voor die ander, dichtbij blijven, waardoor er iets geweven kan worden, je een energie kunt voelen waar geen woorden voor zijn en waar geen woorden thuis horen. Ik geloof dat wat je dan, daar in de woordeloze ruimte ervaart, LIEFDE, heet.