Soms verbaas je jezelf door wat je droomt. Vannacht een heel kleurrijk gebeuren met een soort buitenaards, niet menselijk wezen dat mij zou beminnen, alleen zou ik het niet weten, maar wel voelen als ik wakker zou worden. De invloed van de droom snap ik nog wel: gisteren stopte ik een dvd midden in The Host, die ik al een keertje gezien had, dat een alles opslokkend monster laat zien uit de Han rivier in Korea. Deze droom deed het omgekeerde: geen verwoesting , maar liefde.Op nog abstracter niveau snap ik het ook nog: God met wie ik me altijd en tegelijk nooit bezig houdt, is ook zo'n ongrijpbaar buitenaards wezen. Nou ja, buitenaards... en een 'wezen'? ... Ik geloof nou eenmaal dat het ook een helemaal binnenaards gebeuren is, zoiets als liefde tussen twee mensen, maar dan...niet tastbaar, dus. Letterlijk. Dus eigenlijk snap ik, na de eerste verbazing, die droom wel.
Ik stuitte op het liedje Hoe puur kan liefde zijn/ To make you feel my love gezongen in een duet door Paul de Leeuw en Adele. Dat is een aparte combinatie van tastbaar, konkreet en het oproepen wat liefde is. Tenslotte zijn ze geen stel en de ene is homo en ze zingen ieder in de eigen taal. En toch: ze zingen het ook naar elkaar toe en er hangt iets wat met liefde te maken heeft. Liefde als een melodie.
Zou je dit liedje nou ook in een kerk of een kapel kunnen zingen? Nee, sommige beelden zijn daarvoor té concreet. Je zou dan gedeelten moeten neuriën. Het is tenslotte die Liefde die aan het begin en het einde staat van een kloosterlijke roeping. Aanstaande zaterdag viert zuster C. haar 25 jaar 'opgenomen zijn in de Orde van de H. Clara' staat er in de uitnodiging. Ik zocht een toepasselijk gedicht en vond dit van Ed Hoornik:
Niet om afscheid te nemen,
of om mij op reis te begeven,
ben ik het station ingegaan,
maar om tussen de mensen te staan
die voor een bestemming leven
om ergens heen te gaan.
Tja, ík vind het toepasselijk. Omdat ik het klooster als een soort station ervaar. Maar ik denk dat het op een abstracter, 'geestelijker' niveau óók waar is.
