- Misschien vind je het wel raar, wat ik nu ga zeggen, maar eigenlijk vind ik dit het leukst, zei een collega, die geen collega is, want ik heb nog nooit met haar gewerkt. We fietsten terug van het afdelingspersoneelsfeestje, een beetje aangeschoten in de behagelijke nazomeravond.
- Dat heb ik precies zo, dít is het fijnste, lekker niks meer hoeven, naar huis, op de bank ploffen, weten dat het weekende is.
- Juist, ja... op zo'n feest moet je nog druk en leuk doen, maar nu hoeft dat niet meer. Met een vriendin doe ik dat ook altijd. Zomaar wat fietsen en dan weten we niet meer waar we zijn , zomaar wat zien, maakt niet uit waarheen.
De collega die geen collega is, is familie van Loetje, de jongere uit de achterstandswijk die ik vroeger in toom moest houden, maar zelf beheerder geworden is. Op het vorige feestje had ik nog een wilde rondedans met hem gemaakt en had zij tegen hem uitgeschreeuwd, bijna, ook aangeschoten, dat ze dóór moesten gaan, dat ze toch mooi verder waren gekomen dan de anderen van de familie, dat het helemaal niet gemakkelijk is, want meelopen met de rest en geen stomme opmerkingen van hun hoeven horen, ja dat kan ook, maar dan ben je niet tevreden over jezelf.
- Zo is dat toch, Mirjam!, zei ze toen tegen mij en ik beaamde dat. Het was de keer dat ik kennis met haar maakte, want Loetje introduceerde haar bij mij.
Zo is het leven: er is altijd de facade, het front waar je optimaal moet handelen, letten op deze en gene, geen steken laten vallen want dan krijg je het op je bordje. En er is het leven in de luwte: zomaar wat fietsen, niks hoeven, niks doen, maar laten gaan...
De vorige keer kwam ik haar tegen in de drukste winkelstraat van mijn stad. Je kon gratis koffie proeven en liefst wil men waarschijnlijk dat niet iedereen dat vlug-vlug staande doet. Daartoe hadden ze een verhoogde schommelbak gemaakt, als een soort terras, waar je met zijn vieren in kon zitten. Dat deden we spontaan, we proefden er twee bakken koffie en raakten aan de praat met een echtpaar dat erbij kwam zitten en die vonden het net een verjaardagsfeestje.
Ik dacht nog, dat de ene jarig was, maar ze bedoelden: zomaar wat zitten en gesprekjes voeren over niks, zomaar wat genieten. Ja, het heeft wat feestelijks: die kleine niemandsgebiedjes die je zomaar kunt scheppen met elkaar: overal en nergens.
